Ζωή σαν φύλλο μες την βροχή τρέμεις
κλωθογύριζε στον ιστό της ανέμης.
Εμείς σε δοξάζουμε όσο μπορούμε
κι απ' του πελάγου την δίνη
θε να βγούμε.

Του Έρωτα

Φουρτούνα η αγάπη σου,

φουρτούνα το κορμί σου,

συγχύστηκα που μ άφησες,

συγχύστηκα μαζί σου.

Χωρίς σεβασμό, αντίληψη και ήθος,

Μπερδεύτηκες μέσα στο πλήθος.

Ωστόσο μαγεύτηκα με το φιλί σου,

Μαύρος κι αν ήσουν η λευκός,

Στην αγκαλιά μου ήσουν μία ατραπός. 

Το φιλί σου φωτιά, το χάδι σου

κεραυνός. Με δρόσισε η βροχή,

ανεμοστρόβιλος εσύ. Λαχτάρησα το τέλος,

την σιωπή. Την περήφανη αναμονή.

Χάθηκες και σε μίσησα,

Ήλθες και σ’ έδιωξα. Αλλοπρόσαλλε εραστή,

Με κούρασε η υπομονή.

Με έπνιξε η ματαιοδοξία.

Ξεκουράσου μακριά μου,

για ν’ αφεθώ στον κυρίαρχο ύπνο.

ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Έρχονται τα πάθη μου, τα πάθη σου,

Ο σταυρός μου, ο σταυρός σου.

Η Παναγία πάλι θα κλάψει..

Τον χαμένο γιυό, την χαμένη κόρη.

Η γη θα ποτιστεί με αίμα και θα κάψει

η αλαζονία τις  ζωές κάθε θνητού,

Όπως τότε, από στρατιώτη χέρι,

έτρεξαν αίμα οι  πληγές του Θε-Ανθρώπου.

τόσες πληγές που έχουν ανοίξει, κάπου,

σ’όλα τα μέρη του Κόσμου.

Μόνο με την ψευδαίσθηση του Χριστού,

Περίμενε την Ανάσταση σου.

Με την ψευδαίσθηση, ότι θα

 γλυτώσεις την συμφορά.

Η Ανοιξη θάλθει πάλι μέσα

 από το  καμένο χιόνι, το μηδέν.

Κι ένα χελιδόνι, θα κρατήσει στα φτερά

του, το σώμα του Χριστού,

 κι΄ένα άλλο, το σώμα της Παναγίας.

Δεν τελείωσε ακόμη το ρεφρέν.

Η γη δεν γύρισε, η Κιβωτός χάθηκε.

Εμεινε καρφωμένη στον Χρόνο Εκείνο,

Όπου το ΤΕΛΟΣ έγινε ΑΡΧΗ.

Η ελπίδα έγινε όντως το Ζητούμενο.

Στο Μέλλον ήδη προτάθηκε,

από  το φίδι, τους ΙΣΧΥΡΟΥΣ,

και τους Πρωτόπλαστους:

Είτε πετάς με ίντερνετ και Κυβερνητική,

γιατί έτσι ο θεός κατέβηκε,

στη Γη αυτή τη φορά.

Είτε το δόρυ στα πλευρά

 σου για πάντα μπήκε!

ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ.