κλαίει ο ουρανός (Θώμη Μπαλτσαβιά)

από το ξημέρωμα κλαίει ο ουρανός..κλαίει ένας θεός στις παρυφές του ορίζοντα...δεκανίκια οι αγριεμένες βουνοκορφές,τόσο αφιλόξενες θωρρούν αίφνης..όλη η πλάση αγρίεψε και αγριεύει με τη σειρά της...

εγώ..που είμαι εγώ? που με άφησες; κορμί που περιδιαβαίνει με σιγή νεκρική στα σοκάκια προσωμοίωσης ζωής...κομμάτια που θυμίζουνε μάλλον  κάτι από ψυχή, διάσπαρτα στο πουθενά...σφραγισμένα με ένα όνομα-το όνομά σου...

μια μορφή στα μάτια μου εμπρός-η μορφή σου-που πέρασε στο πάνθεον  των αναμνήσεων...αποκαίδια έρωτα παρωδίας πατάω σε κάθε βήμα που σέρνω...δυο μάτια ατάραχες λίμνες, σκοτεινές, με κοιτάζουν στον καθρέφτη...χείλη σφιγμένα,ερμητικά κλειστά με πρωτόγνωρο πείσμα ενώ συγκλονίζονται από την ανάγκη να κραυγάσουν...στη θέση της άλλοτε καρδιάς ένα κουβάρι οδύνης..

κλάψε ουρανέ να ξεπλύνω το μίασμα από πάνω μου...κλάψε θεέ να ξαναβαπτιστώ...ασφυκτιώ μέσα σε μια περιβολή με την οποία με έντυσες,ραμμένη με φαρμακωμένα νήματα...φλερτάρω με την απόλυτη απόγνωση φορώντας τη μάσκα του τρόμου για πρόσωπο...μια ανάσα έχει ξεμείνει μοναχά...έλα να την πάρεις κι αυτή...

Γλάρος (Θώμη Μπαλτσαβιά)

Είμαι ένας γλάρος...ένας γλάρος που ελεύθερα πετά...ο ουρανός είναι δικός μου...σπίτι μου τα σύννεφα να ξαποσταίνω...να κρύβομαι από την ασχήμια του κόσμου...να ονειρεύομαι...

κρεβάτι μου η θάλασσα και φίλοι μου τα κύματα...τους καημούς μου κρύβω στις αναδιπλώσεις τους και τα μυστικά μου εξομολογούμαι ..

Είμαι ένας γλάρος...ανοίγω τις φτερούγες μου και πάω κόντρα στους ανέμους...δε με τρομάζουνε καιροί μήτε εσύ με τρόμαξες....

βλέπω τα πάντα από ψηλά..σαν θελήσω τις πληγές μου να γλείψω..πιάνω απόκρυμνους γκρεμούς ...εκεί κοντά σε αητοφωλιές σε θυμάμαι...

είμαι ένας γλάρος κάτασπρος...δεν με λέρωσε τίποτα...ακόμη τα μάτια μου γυαλίζουν και λαίμαργα τον κόσμο θωρρούν...

έχω ψυχή παράξενη που δεν κατάλαβες ποτέ...

σαν θέλω να κλάψω πηγαίνω και τρυπώνω στη γραμμή του ορίζοντα..περιμένω τον ήλιο να κάνει τη βουτιά στου δειλινού τη δόξα και μαζί του βουτώ ...εκεί σε βλέπω πάλι...

με τη βροχή βαφτίζομαι...αυτό που δεν έμαθες ποτέ πως είμαι...

είμαι ένας γλάρος...πληγωμένος μα περήφανος..βάζω ηλιαχίδα στην καρδιά μου και πετώ ξανά...κι εκεί που πάω δεν υπάρχεις...

Γυάλινη αγάπη (Μπαλτσαβιά Θώμη)

Στις παρυφές ονείρων σεργιάνι ατέρμονο κάνω...ξυπόλητη..δίχως παπούτσια κι ας γεμίζουν τα πόδια μου αμυχές..δε θα συγκριθούν ποτέ με αυτές της ψυχής μου...

σε ψάχνω ορμέμφυτα με λύσσα όπως την πρώτη φορά κι ας ξέρω πως είσαι το τέλος μου...

ψυχανεμίστηκα από την πρώτη ώρα πόσο εύθραυστο είναι το όλο και το πάντα σου...σαν το δικό μου το ποτέ μοιάζει...

γυάλινη αγάπη ...δεν θα αργούσε η ώρα να ακολουθήσει τη μοίρα της..αυτή που έχουν όλα τα γυαλιά...

ό,τι κι αν έκανα σε λίγο σε μυριάδες θραύσματα θα περπατούσα με τα ίδια τα γυμνά πόδια...κάθε κομμάτι θα'χε το όνομά σου απάνω ανεξίτηλη σφραγίδα...

ένα μοναχά ράγισμα θα ήταν αρκετό...ένα μικρό κρακ να σπάσει τη σιγαλιά της νύχτας..

πριν ραγίσει αυτή η γυάλινη αγάπη...θα ραγίσει η νύχτα πρώτη..θα ραγίσει το φεγγάρι...ο θόρυβος της δικής μου καρδιάς σαν θα σπάει θα'ναι τόσο εκκωφαντικός που θα πάψουν να λαλούν τα πετούμενα σαν θα χαράξει..δε θα υμνήσουν τη ζωή τούτη τη μέρα..

μη..μη λες τίποτα...ό,τι κι αν πεις θα γελάσει η ματαιότητα...

ό,τι κι αν κάνεις δε θα εμποδίσεις το αναπόφευκτο...δεν αποφασίζεις εσύ...

αν πάλι στη φτωχή μήτρα του νου σου γεννηθεί ελπίδα πως θα κολλήσεις τα γυαλιά...μάθε πως τίποτα πιο φρούδο δε θα νιώσεις στο πετσί σου όσο ζεις...

γιατί το παλεύεις?εγώ το'ξερα και πάλι σε έψαξα με λύσσα...και θα το κάνω ξανά και ξανά...δε με νοιάζει που είσαι γυάλινος κι εσύ και η αγάπη σου...είναι σα σφαίρα μαγική...

είναι όμορφο το γυαλί...χάνομαι στην ψευδαίσθηση του αληθινού και στις αντανακλάσεις του βλέπω τα μάτια σου και κολυμώ ξανά..στα χέρια μου δεν είναι πια κρύο το γυαλί...

δε με νοιάζει κι αν κοπώ...άλλωστε δεν έχω αίμα πια μέσα σε φλέβες να κυλάει για να φοβάμαι μην πεθάνω..χιόνια λιώνουν και κυλάνε...όσο για μένα..έχω πεθάνει από καιρό...