Από τη μια,

καλοντυμένες λέξεις,
μεσίτριες της λήθης

που αγωνίζονται να κολλήσουν
ένα ραγισμένο όνειρο

στην κορνίζα της
συγχώρεσης.


Από την άλλη,

κακόγεννες λέξεις,
συνεγγυήτριες του τέλους

που κολυμπούν στα νοτισμένα
με δάκρυα νερά των αναμνήσεων


ανοιχτά των ακτών της
καρδιάς,

αέναο ταξίδι από την Άβυδο στη
Σηστό και πάλι πίσω

λέξεις που πνίγονται…
σώζονται… αλλά δεν λησμονούν


Ανάμεσά τους, μια
κιτρινισμένη φωτογραφία,

φθαρμένη

λες και έξυνε πάνω της, τα
νύχια της

η πεισματάρα
προσμονή των τελευταίων
κρονόληρων
χρόνων.


Αλίμονο!

δεν μπορώ να σε διακρίνω πια
εκεί μέσα…

Καλά τα καταφέρνει η μοναξιά.

Καιρό τώρα μας σκεπάζει

με τον βελούδινο μανδύα της.

Κι εμείς, βολεμένοι και ζεστοί,

–όπως τότε που κουρνιάζαμε 

στην αγκαλιά της μάνας–

δεν κάνουμε κουβέντα για απαιτητικά «μήπως να…»

 

Μόνο ελάχιστες φορές

παρασυρμένοι από αλλόκοτα όνειρα

που υπαγορεύτηκαν από ανεξάρτητες, σχεδόν επαναστάτριες αισθήσεις,

ξεμυτίζουμε, κοιτώντας κλεφτά πίσω μας,

μήπως μας παρακολουθεί ο ίδιος μας ο εαυτός

και μας καταδώσει.

 

Τρέμοντας το λάθος που θα μας στείλει στην αρχή,

μην έχοντας πίστη στον εαυτό μας

περιμένουμε τον όφη τον σαγηνευτικό,

τάχα να μας πλανεύσει!

Να φάμε το μήλο και να ρίξουμε το φταίξιμο αλλού...

πόσο βολικό!

 

Ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή,

η Τελευταία,

που σκυμμένοι πάνω από το πηγάδι της ψυχής μας

θα βλέπουμε να καθρεφτίζονται μέσα του

όλα τα χέρια που μας απλώθηκαν

κι εμείς δεν είχαμε το θάρρος ν’ αγγίξουμε.