Γυρνώ και ξαναγυρνώ
στο ίδιο σημείο
Όπως στις παλιές μου
αμαρτίες.
Αλλάζω φορεσιά,
αλλάζω βλέμμα
Βάζω το χέρι στην
τσέπη να μην ξέρει τι πιάνει
Και τι βγάζει κάθε
φορά
Μ ένα λευκό κερί
ανάβω και ξανανάβω
Την καρδιά μου να
λιώσει ο πάγος
Ν' ακουστεί το Φως
Μνημονεύω αυτούς που
δεν ξεχνώ
Αποτίω τιμή στους
πεσόντες πόθους
Παρηγορώ τ’ ακόρεστα
πάθη μου
Κι αναζητώ το θάρρος
της μετανοίας.
Ύστερα βγαίνω απ’ το
πλάι
Την άλλη πάλι το
ίδιο, την παράλλη
Και πάει λέγοντας
Στην αρχή
τό ‘τρεχα το φορτίο μου
Έπειτα το ‘νοιωθα
Μετά με κούραζε μα
πάντα εκεί
Περνώντας τη μεγάλη
πόρτα
Καθώς για να
συναντήσω έναν
-τον καλύτερο φίλο
μου-
Κι εκείνος να
περιμένει καρτερικά
Τη στιγμή της
αλήθειας μου
Κι εγώ ν’ αφήνω μια
στάλα ιδρώτα ή δάκρυ
Απ’ την προσπάθεια ή
τον καημό.
Στέκω παράμερα μεσ’
στο πλήθος
Κάθε φορά που βγαίνει
το σεπτό του σκήνωμα
Κι αναπνέω συναίσθημα
Και δακρύζω ελπίδα
Κι αγροικώ την
ταπείνωση του ασύστολου εγώ μου.
Ανώνυμος πιστός στη
λιτανεία του
Και παραπέρα στην
άλλη,
Στην καθημερινή του
οράματος
Της ζωής μου.
Από την
Εσπερινή υμνωδία «ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ, ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΩΣ ΤΑΠΕΙΝΟΣ», Κέρκυρα, 2013
