Πατρίδα των καιρών 34-35-36 (Δουατζής Γιώργος)

34.

Τύψεις που δεν αντέδρασες
όσο και όταν το καλούσαν
οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές
Η μη αντίδραση βαριά συνενοχή
άσε το «πού μας φτάσανε»
«πού και πώς φτάσαμε»
να αναρωτιέσαι. Και τώρα
τάχα ώριμος
λες, λέω πάλι και ξανά
πως δεν μετείχα, δεν μετέχεις
άρα δεν φέρουμε κανένα ίχνος ενοχής
Μα τότε, πώς κατάντησε
ζητιάνα η πατρίδα

35.

Πολλά, τα περισσότερα
δεν άξιζαν το χρόνο
τη σκέψη, το συναίσθημα
και τη μοναδική ζωή μας
Ζωή λιτή κι ανάλαφρη
λάθη και ενοχές στη λήθηόσο πιο λίγα έχουμε ανάγκη
τόσο πιο λίγα αναζητούμε
εκτός από αξιοπρέπεια
ελευθερία και αγάπη

37.

Πότε θα γυρίσεις την πλάτη
στις ψεύτικες ανάγκες
πότε θα πάψει η αφέλειά σου
να παράγει τον πλούτο άλλων
πότε η περήφανη διαφυγή
από την υποθήκευση ολόκληρης ζωής
σε έγχρωμες κάρτες
Πόσος αγώνας χρειάζεται
να βρεις κρυμμένη στα ελάχιστα
την ευτυχία;

Πατρίδα των καιρών , 43,44 (Δουατζής Γιώργος)

43.

Και σε παρακαλώ να μη ξεχνάς
πως
δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας
είναι πόλεμος μόνο με ηττημένους
οι σκοτωμένοι παίρνουν εκδίκηση
ως κι από τα όνειρά μας
αυτή η τεράστια ζωογόνα ανατροπή
που μοιάζει σκοτεινή
έχει στα σπλάχνα της πολύ
και σπάνιο κρυμμένο φως
αυτό το κύμα της οργής
μπορεί να πάρει ανατροπής μορφή
ανάτασης, δημιουργίας

44.

Μην ξεχνάς σου λέω μην
και είναι άγια η προτροπή
αφού
έτσι προστάζουν οι Ποιητές
οι ανάγκες, η δίψα, οι ελπίδες
όσοι απέμειναν άνθρωποι
τα αγέννητα, τα τωρινά παιδιά
έτσι προστάζουν
Να ήξερες με πόσο
λίγη αγάπη
θα άλλαζε ο κόσμος...

Οι άγιες νύχτες μου

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι μια ανοιχτή αγκαλιά γεμάτη σούρουπα, όμορφα βράχια, μίσχους αγριολούλουδων, ήχους κυμάτων, μητρικές φωνές που σιγοτραγουδάνε παραμύθια

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι το βλέμμα - χάδι της αγαπημένης όταν κουρνιάζει στο στέρνο μου, οι ανάσες των φίλων που με ζεσταίνουν τον χειμώνα, η ελπίδα να δω και το αυριανό χάραμα

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι τα προγονικά ιερά που πάνω τους θυσιάζω λέξεις, οι μνήμες των κυττάρων που άγγιξαν το κορμί μου, τα πάθη που μου σπατάλησαν χρόνο 
και μου χάρισαν ζωή, το βλέμμα μου όταν βυθίζεται βαθιά στο μέλλον 

Οι άγιες νύχτες μου 
είναι η μνήμη χιλιάδων αδελφών, που υπηρέτησαν περήφανα και μυστηριακά τη μεγάλη Μάνα. Αυτήν που ζητάει ζωή και δίνει αξίες, για να πορεύονται 
οι γενναίοι και να ανασαίνουν οι μικροί.

Πατρίδα των καιρών , 10,12

10.

Νόμισες δεν είναι πόλεμος
γιατί δεν είδες αίματα και τραυματίες
όμως είδες εκείνους τους νεκρούς
σκυμμένους σε κάδους σκουπιδιών
καταμεσήμερο στο κέντρο της πρωτεύουσας
ικέτες στα απορρίμματα μεγακαταστημάτων
τους πεινασμένους, τους εξάγγελους
νεκρούς να επαιτούν
τους είδες

12.

Πόλεμος σου λέω
βυθίζει τις ψυχές
μολύνει το μυαλό
σκοτώνει μέλλον και ελπίδα
τα παιδιά δεν είναι ζωντανά
μη σε γελάει που περπατούν
Πόλεμοςη εστία μου πουλήθηκε
τα χέρια σου πουλήθηκαν
τα όνειρα πουλήθηκαν
φωνή, στόμα πουλήθηκαν
το είναι μας πουλήθηκε δεν θα το βρεις
κι αντάμα παρελθόν, παρόν
μέλλον κι οράματα
όλα πουλήθηκαν
γιατί είναι πόλεμος
μην τα αναζητήσεις
μόνο τη δίψα της κατάκτησης θα βρεις
αυτή δεν θα χαθεί ούτε με τη ζωή τους

Δύο αποσπάσματα από το βιβλίο – ποίημα “Πατρίδα των καιρών”του Γιώργου Δουατζή, 2010, Εκδόσεις Καπόν