ΣΤ' ΟΥΡΑΝΟΥ ΤΟ ΧΥΜΕΝΟ ΓΑΛΑΞΙΟ

Τους κύκλους τους στενόχωρους τους δούλεψες

κι αντιμετώπισες τις λύπες

Στις πλέον άγριες φουρτούνες βούλιαξες

με σκαρί όλο τρύπες

Στους καταρράκτες μόνος μού(χ)λιασες

και με φτερούγες νήπιες

στην θύελλα τού Κόσμου ούρλιαξες

Τις Καταιγίδες ήπιες.

Με φορτούνες σκληρές μονομάχησες

και τη νίκη δεν βρήκες

κι ως το τέλος τού Κόσμου περπάτησες

με λειψές αλφαβήτες

Διεσπάθισες χρόνια αμοίραστος

μα με σκέψεις μειλίχιες

ξαναπάλαιψες δράκους ακούραστος

και συντρόφους δεν είχες

Από κύνες ανίερους είχες φύγει αμύριστος

στις οσμές σου τις μύχιες

και ο έρως σου έλαθε αγύριστος

και εξέκρινες μέλαινες χόλες τις νύχτες

Όμως κάπου βαθιά μας, μες στ’ όνειρο τού φαιδρού κεραυνού

την αλήθεια μας πάντα θα λέμε

και θ' ακούμε το ένα το μήνυμα τού γαλάξιου ουρανού:

Στο χυμένο το γάλα δεν κλαίμε!

ΒΥΘΙΖΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΥΦΕΣΗ

Βυθίζομαι στην ύφεση

δι' ελάσσονα αιτία

Ορθώνω, στην κορύφωση

πνεύματος επαιτεία

Το ασυμβίβαστο, αφανές

στην χώρα αυτή τού πόνου

Έληξαν οι δεξαμενές

τού προϊόντος χρόνου

Ζητώ, στον δρόμο, γιατρειά

τού θάνατου, που πήρα

μα απλώνει χείρα κραταιά

κι αφήνει μαύρη χήρα

Ακόμα οι λέξεις ίπτανται

που μού 'παν τότε, μάλλον:

"Οι αράχνες επιτίθενται

σε απόθεμα κρυστάλλων"

Ζητώ απ' τον δρόμο γιατρειά

τού θάνατου, που πήρα

μα απλώνει χείρα κραταιά

κι αφήνει μαύρη χήρα.

Ενώ δεν ξέρω τι θα βρω

ακούω την φωνή μου

μέσα σε σπήλαιο λαμπρό

κι ανάβει η προσμονή μου.

Ραβδιά τού μέλλοντος ηχώ

κραγιόνια μεγαλείου

Ραγιά με είπαν, και κυλώ

σε ράγες μεταλλείου!

Οι αθάνατοι

Όλοι αυτοί που μας κοιτούν
με μάτια βουρκωμένα
Όλοι αυτοί που μας μιλούν
με χείλη σφραγισμένα
Όλοι αυτοί, χαίρονταν
κάποτε τον Ήλιο

Δεν θα μπορούν πια να μας δουν
γιατί δεν θα υπάρχουν πια
Δεν θα μπορούν να μας μιλήσουν
γιατί δεν θα μας ακούσουν ποτέ
Δεν θα μπορούν να σκεφτούν
γιατί ο καιρός δεν θα κυλά πια γι’ αυτούς

Όλοι όμως θα ζουν στο παρόν
θα ζουν μαζί μας
Όλοι όμως θα κοιτάζουν το φως
και θα το κοιτάζουν μαζί μας
Όλοι θα χαίρονται τη λάμψη του ήλιου
που θα λάμπει για χάρη τους
Όλοι θα χαίρονται τον Ήλιο
χλευάζοντας εμάς
που δεν τον είδαμε ποτέ
θα μας χλευάζουν που δεν τον χαρήκαμε ποτέ
και ζούσαμε μες στο σκοτάδι

Κι όλοι αυτοί όταν θα ξαναγεννηθούν
θα θυμούνται τις παλιές ωραίες στιγμές
Κι όλοι αυτοί όταν θα ξαναζήσουν
θα θυμούνται εμάς
που δεν χαρήκαμε ποτέ τον Ήλιο
που δεν πεθάναμε για να ξαναζήσουμε
Ποτέ…

Λυτρωμένη πυρά

Λυτρωμένη πυρά απ’ του πάθους τα καύματα
γεννημένη να κλαις απ’ τού Κόσμου τα θαύματα
Όταν ήσουν ψυχή μουρμουρούσες στα σύννεφα
Τώρα πού ‘σαι ζεστή τραγουδάς παντοδύναμα
και σ’ ακούν οι καιροί καθώς πάλλεις τα σήμαντρα
κι αντηχούνε τ’ αστέρια ως τ’ απάτητα σύμπαντα

Με μια τέτοια καρδιά ν’ αγαπάς τα υπέροχα
να κοιτάς τα ουράνια τα βαθιά αξημέρωτα
στους θεούς με τον Νου σου να μιλάς προσευχές
ό,τι θέλεις θα γίνεται, θ’ ανατέλλει ευτυχές
Σ’ ανωθεί προς τ’ αστέρια ο θεμέλιος βυθμός
σε λαμπρύνει η αυγή και τού Ήλιου ο Ρυθμός

Υπήρχε πάντοτε για σένα μαγεία
-η μεγάλη υπηρέτις και τού Κόσμου η υγεία-
να σου δείχνει τον δρόμο σε πρωτόφαντους τόπους
το πηδάλι ν’ αρπάζει μ’ απειράριθμους τρόπους
και βοήθεια να έχεις σε στιγμές ορφανές
μέσα σ’ άγνωστο ρεύμα, σε ποτάμι αχανές

Μέσα σ’ άγνωστο ρεύμα, σε ποτάμι αχανές
ένα χέρι θα στέκει πάντα εκεί αφανές
δείκτης δείκτη ν’ αγγίζει, να σε πιάνει απ’ τον ώμο
για να σου ψιθυρίζει της Αγάπης τον Νόμο