ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΧΑΡΑ

Τού 'λεγαν πως μεγάλωσε πια,
πως πρέπει να προσγειωθεί,
να πατήσει γερά τα πόδια του στη γη,
να πάψει να πετά στα σύννεφα οικτρός αιθεροβάμων.
Αυτός επέμενε να γλυστρά πίσω από τα όνειρα,
κλαίγοντας κάτω από διάφανα καλύμματα στίχων.
Απορούσε με τους άλλους που δεν ένιωσαν
ή που μπορεί ακόμα να ξεχάσαν
εκείνη την ανείπωτη χαρά
να σε πετούν ψηλά τα μπράτσα του πατέρα,
να μένεις μετέωρος στις κορυφές των δέντρων και των βουνών,
ψηλά να στροβιλίζεσαι στου λουναπαρκ τη Ρόδα.

Για τέτοια ανείπωτη χαρά
έπρεπε τώρα πια μεγάλος να λυπάται.

Ο ΤΥΦΛΟΣ

Βολεύτηκε στην αρχή με το μπαστούνι.
Το κρατούσε μπροστά
αποφεύγοντας τα εμπόδια.
Κάποτε αποφάσισε την εγχείριση.
Βρίσκοντας το φως του,
έκανε το μπαστούνι ρόπαλο.

ΔΥΣΚΟΛΗ ΒΑΡΔΙΑ

Εύκολο είναι να το πει.
Τους αγαπάει κι ας μην τους γνώρισε καλά.
Του αρέσει να τους βλέπει
να πίνουν αμέριμνοι καφέ,
να γελάνε εύκολα κλείνοντας πονηρά το μάτι
και να ερωτεύονται.
Κάποτε πάλι τον θυμώνουν,για λίγο όμως,
κι ας ξέρει πως τούτοι ονειρεύονται
μόνο τη νύχτα στο κρεββάτι,
όταν αυτός, χωρίς να κοιμηθεί,
τολμά να δει τους άλλους εφιάλτες.

ΚΙΝΟΥΜΕΝΗ ΑΜΜΟΣ

          Τα πρόλαβε όλα ν' ανεβαίνουν.
          Είδε το σπίτι του ψηλά,
          το βαθμό και το μισθό του να ψηλώνουν,
          όπως και 'κείνο τον κόμπο στο στομάχι
          ν ' ανεβαίνει ψηλά στο λαιμό.
          Κάποια νύχτα δε μπόρεσε να γυρίσει.
          Χάθηκε με τ' αυτοκίνητο βουλιάζοντας.
          Γιατί παντού μπορούμε να βουλιάξουμε.
          Κινούμενη άμμος εδώ το τσιμέντο κι η άσφαλτος.

ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ

            Γύρευε πάντα τη σιωπή,
          βυθισμένος συχνά στου δάσους το σύθαμπο
          κι άλλοτε πάλι δαρμένος
          από το ξεροβόρι της έρημης ακρογιαλιάς.
          Εραστής της απονύχτερης σιωπής,
          περίμενε ώρες στο παράθυρο τις πρώτες αχτίδες,
          στοιβάζοντας συνήθως μικρά συναισθήματα
          σε στενόχωρους στίχους,
          για να μπορεί αργότερα να τους κοιτά,
          όπως κοιτούν όσοι φυλάνε τα πολύτιμα
          σε σιωπηλά υπόγεια τραπεζών.
   
          Όμως οι στίχοι γεννιούνται στη σιωπή
          για να τη σπάσουν. 
  

Ε Τ Σ Ι Κ Ι Α Λ Λ Ι Ω Σ

Ένα χαμόγελο πικρό θα ‘χες στα χείλη
Πίσω από τα βλέφαρα
μόλις που θα κρατούσες το δάκρυ,
σκύβοντας ν' απιθώσεις στα χείλη μου απαλά
το στερνό σου φιλί.
Ύστερα με αργό επίσημο βήμα
θα κινούσες να βγείς από την κάμαρη,
αφήνοντας να σέρνεται ελαφρά στο πάτωμα
το μακρύ σου πανωφόρι.

Έτσι ωραία τα είχα φανταστεί. Ποιητικά.
Όμως γελάστηκα και πάλι.
Γιατί αφού κατακόκκινη μ 'έβρισες υστερικά,
έφυγες βιαστική βροντώντας πίσω σου την πόρτα,
χωρίς να σου περάσει ούτε στιγμή από το νου
πως έτσι κι αλλιώς
εγώ τους στίχους θα τους έγραφα.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ

Μόλις νυχτώσει οχυρώνομαι.
Κλείνω τις πόρτες και σημαίνω προσκλητήριο.
Καλώ όλα τα κομμάτια μου,
κάθε τεμάχιο που σκόρπισα
τις ώρες που περάσαν.

(Είναι τα κομμάτια που άφησα
σε φευγαλέες χειραψίες.
Σε κλεφτά χάδια ή φιλιά.
Σε υποσχέσεις που δε θα κρατηθούν.
Σε υποχωρήσεις που στάθηκε αδύνατο ν΄ αποφύγω).

Πόσο θα τόθελα να κρατηθώ.
έτσι για λίγο να σκεφτώ μονάχος
και διαλέγοντας να δοθώ όλόκληρος
στον άξιο στόχο.
Σα σφαίρα να συγκεντρωθώ
και να πέσω απάνω του,
σαν αητός που ανακάλυψε το θήραμά του.

Κι όχι σε ώρες της νύχτας πεντάρφανες
ν΄αθροίζω τ΄ αναρίθμητα κομμάτια μου μ' απόγνωση,
μόνο και μόνο για να βρεθώ επιτέλους ολόκληρος
σε άλλο ένα μου ποίημα.

ΑΠΛΗ ΥΠΟΨΙΑ

Το ‘ξερε πως όλα αλλάζουν,
πως ό,τι θεωρούσε απίθανο,
να που το βλέπει τώρα πιθανό.
Θυμόταν – άλλοτε –
τους χαφιέδες ξοπίσω του,
να παρακολουθούν το που θα πάει
κι αυτός να ξεφεύγει πάντα με τέχνη
και να κρύβεται.
Τώρα δεν τρέχει πια κανείς
κρυφά ξοπίσω του
κι ας προσέχει αυτός ακόμα πιο πολύ
κι ας κρύβεται ολοένα και πιο συχνά
και προπαντός
ας ξέρει πως με τίποτα πια
δε μπορεί να ξεφύγει,
αφού το που πηγαίνει είναι σ’ όλους γνωστό,
ενώ ο ίδιος απλώς το υποψιάζεται.