Εν Οίδα Ενσώματος (Νίκος Τερζής)

 «Εν Οίδα ότι Ουδέν Οίδα»

Αίφνης Χειροκρότημα Αιώνων

σκέπασε του Σωκράτη τη Φωνή:

«… και ουδέν μελέτησα»

 

Εν Οίδα ότι άλλος έχει τη Χάρη

κι άλλος το Παγκάρι

 

Εν Οίδα ότι «Μεταβάλλον Αναπαύεται» ο Λογισμός

αν όχι της Τραπεζικής Θυρίδας ο Λογαριασμός

 

Εν Οίδα ότι Τίποτα δεν πάει Χαμένο

ακόμα και Κατουρημένο

 

Εν Οίδα, ότι στην «Έρημη Χώρα» η Χλωρίδα

φύεται στου Τελαμώνιου Αίαντα

τη θαμμένη επταβόδινης επένδυσης Ασπίδα

 

Εν Οίδα ότι η μόνη Δί-κροκη Αμαρτία

ονομάζεται:

1. Ανία

2. Απληστία

Εκκινεί θρασύδειλα εκ του Ανθρωπάριου

– άλλοθι έχουν γνωστού Τροπάριου –

εξαπλώνεται υποχθόνια με τερατώδη Ευωχία

ανθρωπόμορφου Μεγαλοκαρχαρία

 

Εν Οίδα ότι Αν-Άπειρος είναι ο Θεός

δεν μπορεί να’ χει Αυτογνωσία

 

Εν Οίδα, ότι Θεός είναι η Σκέψη

Άλλοτε σαν Καταιγίδα

Κι άλλοτε σαν Φαλαινίδα

Ψυχανεμίζεται Χαμένες Ατλαντίδες

Πλοηγός «Συλλογικού Ασυνείδητου»

Τεθλασμένη Ηλιαχτίδα

 

Εν Οίδα ότι Τέχνη Αληθινή

δεν είναι εκείνη που εξηγεί

το Νόημα δεν καταδίδει σαν Ρουφιάνα

ούτε φέρνει σε μια ολόκληρη γενιά

«τα πιο βαθειά Χασμουρητά»

 

Εν Οίδα ότι άλλο Κιάτο

– Ελεγκτής Τρένου Αναγγέλλει –

κι άλλο Πιάτο

στην εποχούμενη Ενύπνια Λιχούδα μαντάμ Τσιφόρου

προβάλει Μαγική Εικόνα παρ’ ελπίδα

ευωχούμενη επί Πιάτου μία Αφράτη Συναγρίδα

 

Εν Οίδα ότι δεν Οίδα

πόσα Απίδια πιάνει ο Σάκος

πόσα Φίδια χωράει ο Λάκκος

σε τι απροσμέτρητο βάθος βρίσκει

η Πτώση του Ανθρώπου Πάτο

 

Εν Οίδα ότι στις Άπειρες Εκδοχές του Αριθμού Τρία

βρίσκεται πάντα η Διαλεκτική Σύνθεση και η Συν-Ουσία

η ενότητα του Ανθρώπου με τη Φύση

 

Εν Οίδα ότι το Κώνειο Ελιξίριο πικρό

είναι του Σωκράτη προς Αόρατη Πατρίδα

Αψηφώντας Εξουσίες

Σφυρηλάτησε στους Νέους Σικάτες Απορίες

Περιέλουσε Παγιωμένες Πεποιθήσεις

Περιλάλητες Ανέμπνευστες Τεμπέλη Ρήσεις

Πως τάχαμ δήθεν «η Ζωή είναι Μικρή»

στου Δικαιόπολη το Φιλειρηνικό Τσαρδί

 

Αλλά δες, από Άμβωνος ο Τσιόδρας ψάλλει πληροφορεί

της Δυναστείας βαραίνει η πιο πρόσφατη Απειλή

στεφανώνει την Κορώνη, μας μαντρώνει στη Μεθώνη

ο ιός με την Κορώνα κι ο Λοξός με τη Βελόνα

σύναψε μετά του Θηρίου Συμμαχία Εμβολίου

 

Εν Κατακλείδι σε Άπατη Λίμνη πετώντας το Κλειδί

Εν Οίδα εκφρασμένο παιδιόθεν Αγγλιστί

Ανυπερθέτως Προτροπή Μπαλάντας Αντηχεί:

 

«The rules are to be broken

At last the love words to be spoken»

 

Νίκος Τερζής [εν Μυτιλήνη μετά Συγχωρήσεως >>Αύγουστος 2020]

Ανοίκεια Αγιογραφία (Νίκος Τερζής)

Εγώ, ο «κλώθει σαυτόν» άπλειστος ποιητής

ιδρύω την εκκλησία των Αχράντων Συνειρμών

κυρήττω μετά αναστεναγμών και ενίοτε βδελυγμών

από τον άμβωνα  performanceτε σουρεαλισμόν

Η ατίθαση γυναίκα τόσο μακριά τόσο κοντά

ακουμπάει στη καρδιά του μυαλού μου

είναι η γυναίκα που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

Δεν ήρθε να θυσιαστεί ξανά ούτε με βαμβάκι, ιδού

απολαμβάνει από αριστερού ψάλτη στασίδι

Η γυναίκα μου που ποτέ δεν θα γίνει γυναίκα μου

αδελφομάνα του Βορά με επιδερμίδα σταριού Ξάνθης

ανοιχτό αίνιγμα στον Κόσμο σε ελεύθερη ένωση

–έπαιξα άναψα κάηκα σιμά της

νιώθω Βαλμόν χωρίς δίχτυ ασφαλείας στις Επικίνδυνες Σχέσεις–

με εθίζει μεkeywords αυτοκόλλητα και φωτομυνήματα του Viber

έως ότου ο αφρός των κυμάτων το παιδικό ασήμι

μας ραντίσει με καινούρια νέα

η γυναίκα μου που ίσως κάποτε γίνει για λίγο γυναίκα μου

κοινωνεί αστραπιαίους συνειρμούς που στριβολίζονται slowmotion

κι ανυψώνονται από τα μάρμαρα

της αβύσσου πυγολαμπίδες οι ψίθυροι

και γλυκιά η θέρμη η ανείπωτη

ώσπου η δίκογχη πηγή της γυναίκας μου

χοντρές σταγόνες αναβλύζει σαν

από χείλη κορδωμένου Ανθυποτσαλαπετεινού

και κεφίρ μυχού σπηλιάς Αμβροσίας

εκτοξεύει στον πανύψηλο θόλο

βρέχει κατάμουτρα τον Παντοκράτορα

Ε, Αυτός προβάλλοντας στα αναρίθμητα παιδιά του δαιμόνια άπειρο δύναμη

χαμογελά αδιόρατα κάτω από φρύδια τόξα ουράνια

το μάτι κλείνοντας μας 

Κάποτε αντηχούσαν στην Ελλάδα επανάστασης κανόνια

Κάποτε αντηχούσαν

στην Ελλάδα επανάστασης κανόνια

Τώρα η Ελλάδα βαράει κανόνι

Το γεγονός δεν πρέπει να τρομάζει

όσους δεν έχουνε κολλήσει λέπ[ια]ρα

ειδικά όταν σουρουπώνει

κι έρχονται της φουντωτής σκέψης

αντισταθμιστικά μέτρα

ή το άνοιγμα και ο διαλογισμός συνάμα

όταν στρώνει

του αετού το γάλα γεύμα

σε μιας θαρρετής αποκοτιάς το νεύμα

Οσονούπω φτάνει

κι ο Lewis Carroll πάνω σε πατίνια

πάνω στην ώρα που αστράφτουν

απ’ τη χώρα των θαυμάτων

της Αλίκης οι χυτοί λαγόνες

Σαν λαγωνικό τεντώνεται στην Κρήνη

τον υδάτινο πίδακα

που ανέλπιστα κυλά μες τους αιώνες

να κεντράρει στο λαγήνι

Κατά τα άλλα

κυρία επί των Τιμών

Ντολόρες Σαχλαμάρες

και αξιότιμε του νομού Ημιμαθείας βουλευτά

κύριε Μπουρδοκαταλάθογλου

σιχαμερή η ώρα

όταν μας προσαράζει

ικέτες ναυαγούς

ανέστιους χρεώστες

σε τούτη τη θεσπέσια Πάτωνχώρα

Μακροβούτι μεν εκ ρηχών υδάτων δε…

Φίλους που κλείσαμε

στο μυαλό και στην καρδιά μας

πού έχουν δραπετεύσει;

Μας χαιρετούν και στρίβουν

λες και θα βρέξει

Με τόσες λέξεις

ψάχνεις κάτι

–μην είναι μόνο λέξη–

σε σώμα γλώσσας

που άπληστα μας εγκολπώνει

κάθε φορά ευτυχώς

αλλιώς φωτίζοντας

τις άπειρες φωτοσκιές

της άλωσής της

Από το χύμα λίμα

ως την Ιδέα της διάφανης αυλής

με βρυχηθμούς βαθύς

ανοίγονται βεντάλια

σε θεϊκή απόσταση

κυματισμοί του σύμπαντος

που ο Διόνυσος

του ξέφρενου βιώματος

στην αγκαλιά του

απλώνει

προς τον Φοίβο

της τέλειας ανέγγιχτης γραφής

Πέρασα έξω απ’ τα καλύτερα σχολειά

κι ήθελα να τους βάλω πυρκαγιά

Κανείς δε μπορεί να διδάξει

τίποτα σε κανέναν

συλλάβισε

αποτινάζοντας

κάθε γκλαμουριά

στη φλαμουριά

σκουριά

αυτή κι αν αντέχει

Κάντο μόνος

κι αν η φράπα βγει μάπα

θα είναι όλη δική σου

τουλάστιχον

Ο έρωτας το μόνο νηστίσιμο

που σου προτείνω

καλή μου σαρακοστή

Θέλω να χάσω τον Έλεγχο σε υπέροχα χέρια

Αταλάντη φίλα με

κι απ' τα μαλλιά σου

ας κυλήσουνε

πανάλαφρα τα ρόδια

Κατηφορίζουν τώρα

τις τρυφερές καμπύλες των μαστών σου

τις παιδικές τσουλήθρες

που γλιστρούν

ως τον αφρό της θάλασσας

Δυο ρόδια πάμικρα

θα σταθούν στις άκρες των γκρεμών σου

ανατριχιάζοντας

στο χάϊδεμα δικέφαλων ανέμων

ανατριχιάζοντας

στο ύψος της ερωτικής μου παραζάλης

που βλέπει τον πιο πρόθυμο εαυτό μου

μ' ένα βήμα να συντρίβεται

πλάι στο κομματιασμένο του πηδάλιο

Σκάει το τελευταίο ρόδι

εκεί όπου ριγεί

το χνούδι

των υποσχέσεων

ακύμαντης κοιλιάς

Ένας ένας οι σπόροι του

επί μακρόν

αναπηδούν

στη δύκογχη

στη γάργαρη πηγή σου

Είσαι κι εσύ παιδί του Geppetto;

Γεννήθηκα σ’ αυριανό

πανοπτικό κλαδί

από παιδί είχα μεγάλη θέα

Κι είδα να υπάρχουν

άνθρωποι με προστάτες

κι άνθρωποι ξέσκεποι

σαν κουπαστή

Ώσπου ο αφρός των κυμάτων

το παιδικό ασήμι

μας ραντίσει με καινούρια νέα

εξαιρέσεων σπανίων [σ]πλην

άλλος θα ’χει τη Χάρη

κι άλλος το Παγκάρι

Πώς είπατε;

Δεν καταλάβατε;

Πορτοκαλάδα από λεμόνι θέλετε;

Είσαι κι εσύ παιδί του Geppetto

ή καρπός ζυγοστάθμισης

τρελών ερώτων;