ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ (Γιάννης Γερογιάννης)

Μουσική διαπασών και κιθάρα

σαν τραγούδι παλιό η Ελλάδα

μας χαρίζει ζωή κι άσπρο φως.

τραγουδάς στου σπιτιού τη βεράντα

μ’ έναν ήλιο να κάνει καντάδα

κι όλα γίνονται τότε χορός.

Μεθυσμένη σαν πόλη για πάντα

με του ήλιου κρασί και μπαλάντα

μας κερνάς μουσική και ομορφιά.

Μα αν ακούς του κορμιού τη λαχτάρα

όταν δίπλα σου παίζω κιθάρα

να μου δίνεις ρυθμούς με φιλιά.

ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ (Γιάννης Γερογιάννης)

Δε θα σκουριάσει η άνοιξη,
ούτε θα σβήσει ο ήλιος
Τη μοναξιά όμως ποιος την αντέχει;
Μέσα στο συρματόπλεγμα,
ποιό αηδόνι θα λαλήσει;
Όταν η ανάσα του άλλου γίνεται εχθρός σου
γύρευε τόπο να πιαστείς
και χέρι ν’ ακουμπήσεις.
Αν αγαπάς μάθε και να στερείσαι
Να γίνεις πέτρα για ζωή,
Κυκλάμινο ν ανθισεις.
Ο πόνος δίνει δύναμη,
η αγάπη μας πικραίνει.
Πρέπει να χτίσεις τη ζωή σε νέα δεδομένα
Ποιός Όρισε την άνοιξη σύννεφο ματωμένο;
Ποιός έκλαψε το αύριο;
Ποιος έφυγε απ’ τον κόσμο;
Δίπλα στο χάρο να σταθείς,
μα μην τον ακουμπήσεις
Να σκέφτεσαι τον άλλον.
Στη μοναξιά δεν είσαι μόνος
Οι άνθρωποι σε σκέφτονται,
ο πόνος μας ενώνει.
Μα τι μπορούν να κάνουν όλοι οι άλλοι;
Σαν τους μιλάς αλλάζουνε
κατεύθυνση και βλέμμα.
Η ανάσα μου δε σκούριασε
γυρεύει οξυγόνο.
Γιομίσαμε με φέρετρα
κι αδειανές πλατείες
Αλαφιασμένα βλέμματα,
σε σκοτωμένα χείλη
Ο δρόμος έκλεισε
κι ο κόσμος μας σωπαίνει.
Μες στη σιωπή βιώνουμε
τον πόνο και τη θλίψη
Με ξόρκια και εγωισμούς
δεν άλλαξε ο κόσμος
Άλλαξε με το πάλεμα,
με γνώση και ευθύνη.
Μα τώρα λίγο πριν φύγω
θέλω να στείλω μήνυμα
Μόνος σου να παλεύεις
-να πάρεις την ευθύνη-.
Δε θέλω να με κλάψεις
μήτε να με ακουμπήσεις
Τη λογική που στένεψε
μόνος σου ν’ αποχτήσεις.
Να ξέρεις θα σε σκέφτομαι,
Ποτέ δε θα ‘σαι μόνος.

ΠΑΝΟΡΜΟΥ (Γιάννης Γερογιάννης)

Πριν πέσει η άσφαλτος

σ’ αυτή τη γειτονιά

είχε δυο δένδρα

όπου κούρνιαζαν πουλιά

με πέτρες παίζαμε, με χώματα, με σβώλους

κι ήτανε σπίτι μας, η αλάνα και ο δρόμος.

Ερχόταν τότε οι πλανόδιοι μουσικοί

τσιγγάνοι, γύφτοι και παλιοί περαστικοί

και τραγουδούσαν στις γιορτές μες στην πλατεία

κι έπαιρνε άρωμα και χρώμα η συνοικία.

Εκεί σε γνώρισα μια μέρα γιορτινή

χόρευες γέλαγες και έπαιζες κι εσύ

Μα δε στεριώνει μες στις λάσπες τ’ όνειρό μας

τα πήρε όλα και τα ρήμαξε ο χειμώνας.

Τώρα Πανόρμου έχεις στήσει μαγαζί

σ’ αυτό το πεύκο που βρεθήκαμε μαζί,

πουλάς καφέδες νοσταλγείς την συνοικία

μα δεν γυρίζει προς τα πίσω η κοινωνία.

ΣΕ ΣΑΣ ΜΙΛΩ (Γερογιάννης Γιάννης)

Σε σας μιλώ, που δε σας φτάνει το ψωμί

σε σας, που ξεπαγιάσατε

σε σας, που σας το κλέψανε το Δίκιο και λουφάξατε.

Σε σας μιλώ, που τρέμετε τα φώτα και τους ίσκιους

που είδατε το αίμα και ουρλιάξατε

Ανίκητο θηρίο ο φόβος και δε νικιέται

με φωνές και με γαβγίσματα.

Στο σπίτι, αμπαρώσατε το σύρτη

και κλείσατε γερά και την αυλόπορτα.

Σηκώσατε παντιέρα μ’ υπομονή και σύνεση.

Αδράξατε τη μέρα και σε μια χούφτα ήλιο,

συνάξατε απόσταγμα και συμβουλές για επιβίωση.

Αδιαφορείτε όμως, για το φόβο των γειτόνων σας

λες και ο ήλιος, σταματάει στο κούτελο της μάντρας σας

οι νύχτες άγριες, σας ξύπνησαν

του σκύλου τα γαβγίσματα

και κάθε μέρα καταπίνετε, λυγμούς και ταπεινώσεις.

Θεριό ανίκητο ο φόβος

κι άμα δε ρίξεις τουφεκιά, σε σημαδεύει.

Τη θέση τη δικιά μου, δεν επήρατε

μέσα στα αγκάθια, κοντά μου δε βαδίσατε.

και το κεφάλι σκύβετε, γεμάτο ταπεινώσεις.

Σκυφτός λαός, θα ζει στης καταφρόνιας την ταπείνωση

κι ο θαρραλέοι στους αιθέρες και τα νέφη

με Λογική οι άνθρωποι εργάζονται

και σβήνουνε τους φόβους και τα ψεύδη.

Να σημαδεύετε το φόβο, κατακούτελα

και στην καρδιά, αντί για φόβο,

Βάλτε την Ελπίδα.