Γενιά μου

Ήρθε η ώρα,

να δεις  τον εαυτό σου

απέναντι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Είναι τα χρόνια που τα όνειρα σε προσγειώνουν

υπό απειλή ξυπνάς και σου φωνάζουν

«μύρισε  την αστραπιαία μυρωδιά των ανθών

πέρνα μέσα από τα φύλλα

αναδύσου μέσα από τα τριαντάφυλλα

κοιτά το σκύλο κατάματα».

Τώρα άνεργη στην αυγή των γκρίζων κροτάφων

χάραξε την ιστορία της περιπλάνησης.

Γενιά μου,

Εκεί είναι ο νέος κόσμος κρεμαστός στο κενό

με χιλιάδες όμορφες μορφές.

Με μετανάστες ντυμένους  γιασεμιά

που γεμίζουν  τις τσέπες τους με στίχους,

σπάνε σε χίλια κομμάτια,

ενώνονται με τα δέντρα και τα άστρα.

Γεννήθηκες ελεύθερο ασκέρι

με αέρα φωτιά από τα σωθικά της πόλης.

Τα μάτια σου γεμάτα δάκρυα τρένα

με αισθήματα να ρέουν λάβες από τη δύναμη της καύλας.

Μάχες μέσα από το ηλεκτρικό ρεύμα του εγώ

με τη πραγματικότητα.

Δειπνοσοφιστές με κατεύθυνση στο διασπασμένο.

Είναι η γεύση μας η νοστιμιά του Σύμπαντος;

Γενιά μου,

δεν υπάρχει θέμα, δεν υπάρχει κέντρο.

Άδειο ποτήρι το αύριο.

Λαμπερό, φωτεινό.

Από εκεί που άρχισε η ζωή,

το Είναι ζωσμένο με δυναμίτη.

Οι κόσμοι σε αλλεπάλληλες εκρήξεις ελεγχόμενες

αυθόρμητες, ακατάστατες.

Όταν γνωρίσεις το ζεστό

θα προσπαθήσεις να ξαναγνωρίσεις τότε τον κόσμο.

Ολόκληρο, με το αίμα στις φλέβες

να τρέχει στην ίδια τροχιά

με τους κομήτες, τα αστρικά νέφη,

την ολοκληρωμένη σκοτεινή υλη.

Μέσα από την Πανσπερμία

σου μιλώ,

από τα υπόγεια του γαλάζιου ουρανού.

Είμαι η λύτρωση μου μέσα στις μάζες της ανατροπής,

απογυμνωμένος από αισθήσεις

απολαμβάνω τον αίθριο χώρο της ύπαρξης,

μαζί με παθιασμένους ανθρώπους

 που τους βαραίνουνε οι λέξεις.

Περιγραφές της σκιάς τα ποιήματα σου

περιφερόμενα

στο ουσιώδες τίποτα

νηφάλια  εξτρεμιστικά, απεικονίζουν

τον ωκεανό  μέσα μας.

Η ιστορία γράφεται  με επίθεση

από την γενιά

που δεν έγινε ποτέ γενιά.

Σπίθα

Στον Αλέξη Δ.

Προσφυγιά και τέφρα

ερωτικές ιαχές εξεγερμένων

ανακολουθία πραγματικότητας και έθνους.

Ο δρόμος της νηφαλιότητας

είναι στρωμένος με χαλίκι από τον

αρχικό εαυτό μου.

Μην κάνεις τον κόπο

Στο παράθυρο έλα και δωσ’ μου φως

με τα μάτια σου.

Εσύ και οι λέξεις το κέντρο του σύμπαντος.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή

που το περιβάλλον είναι σάουντρακ σε μια και μόνο λέξη.

Στο παραδεισένιο αύριο στήριξαν τις ουτοπίες

μα δε φτάσαμε ποτές,

δεν υπάρχει

όπως δεν θα υπάρχουμε και εμείς.

Μόνο η σπίθα της στιγμής

το εργαλείο της αλλαγής.

θα νικήσουμε

μόνο αν καταστρέψουμε το μέλλον.

Και ξανά.
Ο θόρυβος της πόλης είναι βόμβος  
στο κάθισμα μου, πρωί στις έξι  
κάθε αγουροξύπνημα ο εαυτός μου  
απέναντι στην επιβολή.

Ο διχασμός που σε μπερδεύει.

Πως σταματάς να σκέφτεσαι;

Από πού παράγεται η γλώσσα;

Ερωτήσεις από τη Δύση στην Ανατολή  
και η επιστροφή.  
Το εκκρεμές της πλατείας  
και μια λύρα από το μπαλκόνι,  
με τα γκρι λουλούδια, ακούω.

Αντικατοπτρισμός, κενότητα.

Μελαγχολία και νίκη.  
Και ξανά εργασία.  
Και ξανά απελευθέρωση.  
Και ξανά συνέλευση.  
Και ξανά δημοκρατία.  
Και ξανά φωνάζει ο Μάης στον Ιούλη  
Γενική Απεργία. 

Καλό ταξίδι στις πόλεις του Ομήρου

Barouak

πεζοστράτης των κόκκινων αφηγήσεων

κοιτώ το πέταγμα

των κορακιών

πάνω από τα μανιοκαταθλιπτικά

κεφάλια των αγαλμάτων

τα πέτρινα βλέμματα μου προκαλούνε οργή

αγοράζω σκοτάδι

στο παρανάλωμα των λέξεων

ζωγραφίζω με αλγόριθμους

βιντεολόγια προς κάθε βλέμμα

μέρες ψηφιακής χειραψίας

ο έρωτας-η επανάσταση-το νερό

κοινωνικά φύλλα πέφτουν στην καλωδιακή φράντζα μου

σου στέλνω μήνυμα

Καλό ταξίδι στις πόλεις του Ομήρου

εκεί ρώτα για τους ποιητές

που βαδίζουν και παραπαίουν

στις ράχες των μπουκαλιών

τρέχουν στις κεραμοσκεπές

των μυαλών

φωνάζουν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα

λέξεις που η μπάσταρδη σου φύση

δεν ευλόγησε ποτέ.

ΕΙΣΑΙ ΟΡΓΗ

Έρχομαι να σε βρω

στα λιγδιασμένα υπόγεια

σε γραμμένους τοίχους

με λέξεις που μυρίζουν

σαπισμένο αλκοόλ

στο στόμα του πρωινού ήλιου.

Σε βλέπω στις εικόνες

από το βιβλίο του χειμώνα

εκεί που μόνο η βροχή

άκουει την σιωπή των ματιών μου

διαθλασμένα έτσι που είναι σε pixel

«ρεπορτάζ από τα προάστια

μικρόφωνο κάμερα πάμε»

Σε νιώθω στα δάκτυλα μου

όταν σχηματίζουν γροθιά

τα λουλούδια της λαμπρής

κίτρινες φλέβες με πράσινους παλμούς.

Oχι ο βοριάς δεν σβήνει τις φωτιές

μήτε της άνοιξης τ’ αγέρι

στο κέντρο η φωτιά

στην εξέγερση των δρόμων του φωτός.

Τα μάτια του μάγου

Είσαι στα χάη προσκεκλημένος

με την παντιέρα σου λιτή

με τις πατούσες σου γεμάτες ψηφίδες

αρκείσαι στους δρόμους του κέντρου

νότες στις διαχωριστικές γραμμές

πεντάγραμμο βίας

καυτός σαν κάρβουνο

αναμμένος στον άνεμο

φεύγεις και ανάβεις φωτιές

στις ξέρες των ματιών

Αχ έρωτα πιάσε ένα αστέρι,

φώτισε τα σκοτεινά σου λόγια

αφού στα σπάργανα μιας νύχτας,

στο έλεος των αστεριών

γυρίζεις την άποψη σου για μένα.

Αύριο πάλι εικόνα θα κοιτάς

να αρπάξεις απ’ τα λιβάδια

της πόλης

με τα μάτια του μάγου να σε κοιτούν

Κυριάκης Βασίλης
http://www.youtube.com/albarouak

Κάθε μέρα #2

Αλείφουν τις πόλεις με ατσάλι

και δεν μιλάς αναθεματισμένη συνείδηση

ενθύμιο από ιστορίες το μετέωρο βήμα της επιλογής .

όμως δεν φοβάμαι

κοιτά μόνο κλαιω

ακουμπώντας

στα μουχλιασμένα περβάζια της ανατολής

άκουω τη γη που ζει

χορεύει στον χτύπο της βροχής

νιώθω εξιλεωμένος

άθεος αθάνατος

ο χρόνος πρέζα ,

ψάχνουν να τον βρουν.

τα παιδιά απ’ τις πόρτες

μαζεύω τις λέξεις από την άσφαλτο

τρέχω στις τέχνες των τοίχων

φωτιά στο ποτήρι

ένα τσιγάρο γεμάτο ιδέες

κι εσύ καρδιά μου

βαδίζεις με τα άγρια πιάνα

στην γη του αχαλίνωτου κέρδους

εξέγερση οι ανάγκες που έρχονται

Άνεργο...

Στης καλημέρας τις χορδές

ζεϊμπέκικο χορεύει το μίσος

άνεργο συναίσθημα

στην αλητεία δεδομένο

τα χέρια στα πετάλια

τα πόδια στο τιμόνι

θεέ μου πόσες εικόνες

στις μέρες της πτώσης σου

ο δρόμος γεμάτος σκουπίδια

και η ζωή σε θόρυβο

τη σιωπή σέρνει

πιασμένη από τις φλέβες σου

τα μάτια σου κοιτούν τον μαύρο ήλιο

η καυτή φλόγα

τα κύτταρα της αμνησίας καιει

τα ψηλά γκρίζα κτήρια

και εσύ στη μέση του δευτερολέπτου

μαύρη φιγούρα με κόκκινα μάτια

στο ‘να χέρι το μολύβι στ’ άλλο η ηδονή