Νύχτα υγρή.
Καθώς ερωτοτοπούσα με το σκοτάδι
παρεμβλήθη το φως
-αιώνιοι συνοδοιπόροι-
για να κρύψει όσα μπορούσα να δω.
Ποιανού το είδωλο που με κοιτά;
Πίσω από το κερί δεν υπάρχει καθρέφτης.

Ψυχή μου σκοτεινή.

Ψυχή μου κινούμενη αενάως,
αιώνια δεμένη με το σκοπό
να ευτυχήσεις.

Αξιομακάριστη η διπλή κοψιά του μαχαιριού της τύχης,
η αστραφτερή μεριά του προετοιμάζει πάντα
τη στροφή του.
Όσες φορές κι αν ξαναζήσω 
θα πληγώνομαι.
Η δύναμη, η ομορφιά όπλα που σκουριάζουν,
τί απομένει όταν τα φυσίγγια σωθούν;

Ο ήλιος θα σμίγει πάντα με τη θάλασσα.
Η ακρογιαλιά θα είναι πάντοτε εκεί.
Στο κύμα θα πυκνώνω το μπλε του ουρανού.
Ο αέρας θα τροφοδοτεί τα πανιά μου.
Στα φύλλα των δέντρων το τραγούδι μου,
στο σάλεμα των χόρτων ο χορός μου.
Το άρωμά μου εγκλωβισμένο σε ρόδα ματωμένα
και το δάκρυ μου δροσοσταλιά στις αιχμηρές τους άκρες.
Η θύμησή μου διεχυμένη σαν αχλή στον ορίζοντα.

Ψυχή μου απέραντη σαν πέλαγος
άμορφη κι εύπλαστη σα νέφος απαλό.
Ψυχή μου ελαφριά όπως η νύχτα
κι ονειροπόλα σαν ανατολή.
Ποιός θεός θα σε γαληνέψει;

Το όλον και το τίποτα τόσο κοντά.
Σαν ένα.