ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ

            Γύρευε πάντα τη σιωπή,
          βυθισμένος συχνά στου δάσους το σύθαμπο
          κι άλλοτε πάλι δαρμένος
          από το ξεροβόρι της έρημης ακρογιαλιάς.
          Εραστής της απονύχτερης σιωπής,
          περίμενε ώρες στο παράθυρο τις πρώτες αχτίδες,
          στοιβάζοντας συνήθως μικρά συναισθήματα
          σε στενόχωρους στίχους,
          για να μπορεί αργότερα να τους κοιτά,
          όπως κοιτούν όσοι φυλάνε τα πολύτιμα
          σε σιωπηλά υπόγεια τραπεζών.
   
          Όμως οι στίχοι γεννιούνται στη σιωπή
          για να τη σπάσουν.