ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ

Τώρα που νυχτώνει νωρίς

οι ενοχές κυκλοφορούν ελεύθερες από τις πέντε.

Στα πάρκα η μελαγχολία αγγίζει τον ουρανό

νοτισμένο χώμα κυριεύει την όσφρηση

φωνές παιδιών ξεψυχάνε στην απέναντι γειτονιά.

Ο κόσμος ένα ραγισμένο γυαλί

που σπάει μόλις το κοιτάξεις

έρωτες αβασάνιστοι, έρωτες σφραγισμένοι.

Χέρια απλώνονται μέσα στην ερημιά της πόλης

ν’ αγκαλιάσουν το λαβωμένο παρόν

χείλη ματωμένα συλλαβίζουν τη σιωπή.

Μια χώρα μέσα στην αβελτηρία

δεν έχει καταλάβει τον προορισμό της

κουνάει το μαντήλι του αποχαιρετισμού

στ’ αεροδρόμια και στα λιμάνια

ξεπροβοδίζει τα παιδιά της στα βαγόνια της ξενιτιάς

μασάει αιώνες το παραμύθι της εξέλιξης

κι ύστερα αυτοκτονεί σ’ ένα άθλιο υπόγειο

χαράματα με παγωνιά, αφήνοντας τη λάμπα ανοιχτή.

Απ’ έξω ακούγεται το αλύχτισμα των σκυλιών

κι η μηχανή του πρώτου λεωφορείου.

Τώρα που ξημερώνει αργά

οι ενοχές κυκλοφορούν σκοτωμένες από τις πέντε.

Ο ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Για μια στιγμή ζητήσαμε τις ρίζες της επιστροφής
κι αμήχανοι συλλαβίσαμε τα λόγια μιας άλλης Ελλάδας
γυρεύοντας πολιτείες αδιαμόρφωτες
χτισμένες με τις τύψεις των ηρώων
κι ύστερα θα γυροφέρνουμε τις γειτονιές που δεν γκρεμίστηκαν
κι αύριο, μικροί κι απροστάτευτοι θα σαλπίζουμε στους αιθέρες
μήπως κι ακουστούμε μέσα στους θάμνους και τις σπηλιές,
μια ηχώ που σε γυρίζει πίσω στο εξήντα
όταν οι μηχανές γεννιόνταν μαζί μ' εμένα.

Κομμένα τα πεζοδρόμια, ελεύθεροι οι φονιάδες
οικόπεδα και σφαγεία ανέβηκαν στις πλάτες μας
και μας πατούνε, και το καφενείο έγινε κέντρο πολυτελείας,
όλα τα κορμιά ντύθηκαν τα θέλγητρα που σκοτώνουν
ένα λουτρό κίτρινου αίματος σπαρμένο με γαρίφαλα
μια δίψα για ν' ανεβούμε στα τελευταία διαζώματα του πολιτισμού
κι ύστερα, παροπλισμένοι απ' τα δρομολόγια της ανίας
θα περιπέσουμε στα λευκά σεντόνια μιας παρθένας
νηστικοί και σκεφτικοί σαν το καράβι που προσάραξε
σαν τους ορειβάτες που χάθηκαν στον Όλυμπο
ψάχνοντας τα ίχνη των δώδεκα θεών και της ψυχής σου.

Τενεκέδες και σύρματα, νυστέρια και περιπολικά
και τα παιδιά σου στα κατώφλια των κλινικών
να παίρνουν φάρμακα για να επουλώσουν τις πληγές
που άνοιξαν οι οβίδες της μοναξιάς'
μη με ρωτάς για το σκοπευτή της μνήμης
του ξέφυγε η σκανδάλη κι οι σφαίρες μια λησμονιά
που έζωσε την πόλη, μια μολυβιά διαγραμμένων ημερών.

Φωτογραφίες και διαφημίσεις κύκλωσαν τα μάτια μας
τώρα τυφλοί ζητιάνοι μες στις μεγάλες λεωφόρους
διασχίζουμε τις έρημες αφίσες που μας χαμογελάνε
όταν δεν ακούς πια τίποτα εκτός απ' τη φωνή σου
τα πρωινά, που μ' ένα τσιγάρο
γίνεσαι πυροτεχνουργός και ολοκαύτωμα.

Γιώργος Γκανέλης, " O σκοπευτής της μνήμης ''εκδ. Στοχαστής, 2013

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Υποδεχτήκαμε το απροσδόκητο σιωπητήριο του φιλιού
με αϋπνία και τσακισμένα φτερά· μετά η καταιγίδα
φυτά που προδικάζουν μια καχεκτική ανάπτυξη
κρύο το δάπεδο, φωτιά η τελευταία απουσία σου
κι ένας επαρχιώτης στο πρακτορείο του ψύχους
κι οι λαοί βουλιάζουν μέσα στην τρύπια ειρήνη,
φήμες και σημάδια σεισμών, μάτια χωρίς τη θέα σου.
Πάλι μας πρόδωσες χωρίς να φταις· κανείς δε φταίει
κανείς δε ριζώνει σε μιαν ανεξάντλητη ευτυχία
κι εγώ μια ολόκληρη υπόσχεση για το σώμα σου.

Ένα χελιδόνι χτίζει τη φωλιά του στο σύμπαν
κοιτάζοντας την επιστροφή σου, το νερό έχει δροσιά
όταν ξεπλένει τύψεις· «σε θέλω» μου είπες
κι ύστερα δάκρυσες, σωριάζοντας τις συγγνώμες σου
στα παράθυρα τ' ουρανού, μέσα στα αστέρια.
Μικροί είμαστε· σε θέλω κι εγώ, ίσως απόψε
ίσως για πάντα, μη με γυρίζεις στα χθεσινά λάθη
ακούμπα σ' αυτό το σώμα που υπόσχεται…

Γιώργος Γκανέλης, '' Ο σκοπευτής της μνήμης '' εκδ. Στοχαστής, 2013

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Υποδεχτήκαμε το απροσδόκητο σιωπητήριο του φιλιού

με αϋπνία και τσακισμένα φτερά· μετά η καταιγίδα

φυτά που προδικάζουν μια καχεκτική ανάπτυξη

κρύο το δάπεδο, φωτιά η τελευταία απουσία σου

κι ένας επαρχιώτης στο πρακτορείο του ψύχους

κι οι λαοί βουλιάζουν μέσα στην τρύπια ειρήνη,

φήμες και σημάδια σεισμών, μάτια χωρίς τη θέα σου.

Πάλι μας πρόδωσες χωρίς να φταις· κανείς δε φταίει

κανείς δε ριζώνει σε μιαν ανεξάντλητη ευτυχία

κι εγώ μια ολόκληρη υπόσχεση για το σώμα σου.

Ένα χελιδόνι χτίζει τη φωλιά του στο σύμπαν

κοιτάζοντας την επιστροφή σου, το νερό έχει δροσιά

όταν ξεπλένει τύψεις· «σε θέλω» μου είπες

κι ύστερα δάκρυσες, σωριάζοντας τις συγγνώμες σου

στα παράθυρα τ' ουρανού, μέσα στα αστέρια.

Μικροί είμαστε· σε θέλω κι εγώ, ίσως απόψε

ίσως για πάντα, μη με γυρίζεις στα χθεσινά λάθη

ακούμπα σ' αυτό το σώμα που υπόσχεται…

Γιώργος Γκανέλης, '' Ο σκοπευτής της μνήμης '', εκδ. Στοχαστής, 2013

ΨΕΜΑ

Στην πόλη τα πλήθη φόρεσαν τις προσωπίδες
ο ήλιος εγκλωβίζεται στους μανδύες του
παρατείνοντας την ήττα των νικημένων,
όλα υπάρχουν σαν το σκούρο φθινόπωρο
στην κόψη της πιθανής μπόρας
όταν το σύννεφο απειλεί και απειλείται
από το πείσμα της φετινής ανομβρίας.

Η εύκολη αλλαγή συναισθημάτων μάτωσε την ψυχή
καθώς τα νεογέννητα χρώματα πνίγηκαν στο γκρίζο
κι η φωτιά του πανικού αναρροφούσε μια σανίδα
σωτηρίας που είχε μείνει. Οι φωνές μας σκορπίστηκαν
τα υπολείμματα της ικεσίας μάς ανήκουν -
τι να ζητήσεις, από πού; Το περιβάλλον στηρίζεται
στα γόνατα του αυστηρού τεχνοκράτη
οι υποσχέσεις για ακίνδυνες απολαύσεις
ένα ψέμα στη δίνη της Ιστορίας.

Γιώργος Γκανέλης, ''Ο σκοπευτής της μνήμης'', εκδ. Στοχαστής, 2013

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΗ ΒΡΟΧΗ

Δε ζητάω πολλά

μόνο μια βροχή ανοιξιάτικη

που θα σου φέρει ξανά στο νου

ζωηρά χρώματα και δυνατούς ήχους.

Εκείνο το βράδυ με δυσκόλευε πολύ η μουσική

ενώ εσύ στεκόσουν στην άκρη του δωματίου

και κοίταζες με αφέλεια τις κινήσεις των παιδιών.

Ήσουν κι εσύ παιδί

μα πάντα προτιμούσες τη σιωπή.

Μιλούσες με τις άκρες των δαχτύλων

καθώς αιωρούσες τα χέρια σου αναίτια.

«Η βροχή έχει ήχο

η βροχή έχει χρώματα» έλεγες.

Μα η ζωή σου είναι βροχή στεγνή

μια καθιερωμένη τελετή

χωρίς μέτρο και ομοιοκαταληξίες

χωρίς την παρουσία μας στους κύκλους των ματιών σου.

Μήπως εσύ μας αγνοείς

ή εμείς σε περιφρονούμε;

Έχουμε πια αποβάλει

εκείνη τη μικρή δειλία που αισθανόμασταν

όταν μαδούσαμε τις μαργαρίτες

όταν κοιτάζαμε το δειλινό να σκεπάζει την πόλη˙

την πόλη που την ήξερες πιο καλά από μας

ενώ για εκείνη ήσουν ανεπιθύμητη.

Τώρα πια δεν υπολογίζουμε τη φρίκη

στο αντίκρισμα της πρώιμης απογοήτευσης.

Οι κίνδυνοι είναι ανίσχυροι

για να εισβάλουν σε φλέβες αλλιώτικες

που η ροή του αίματος έχει λοξή διεύθυνση˙

εκεί μέσα είμαστε μα δεν πνιγόμαστε

γιατί το αίμα μας εκβάλλει στη δική σου οπτασία.

Αν κάποτε αγαπήσεις τη βροχή

πρόσεξε μην την εξαντλήσεις…

Από τη συλλογή '' Ο σκοπευτής της μνήμης '' του Γιώργου Γκανέλη (εκδ. Στοχαστής, 2013).