Κύματα που ξεφυσούν
γαλανά
χελιδονίσματα
μιας
νηνεμίας αλαργινής
στο
απέραντο απλωμένη.
Στην
άπλα του γιαλού
στην
αύρα τ' ουρανού
βουλιάζει
η θάλασσα η λαξεύτρα.
Πέρα
νησιά ναυαγισμένα
στα
χρυσοπέλαγα του νου.
Νύμφες
νεφέλες κυνηγημένες
από
αέρηδες σειληνούς.
Μες
στα νερά είδα τον πόθο
κι
άκουσα το τραγούδι της.
Ήχοι
αλλοτινοί
στα
σύννεφα κρεμασμένοι
βουτούν
σα μαυρογέρακες πετρίτες
στα
βυθισμένα σύδεντρα
όπου
ενώνονται και ξεσπούν
του
ωκεανού οι εσώτερες
αβόλευτες
αιτιάσεις.
Και
πιο πέρα στην κόκκινη κρασοθάλασσα
το
πλεούμενό μας
ταλαντεύεται
μα
τελικά ορμάει
σχίζει
το παραπέτασμα.
Καταβροχθίζει
πύρινα αγάλματα
που
τραγουδούν το κάλλος
στις
αμμουδιές του χρόνου.
Ωδή
στην αντίληψη
που
βουτάει μέσα της
ψάχνοντας
κόκκο συνείδησης
να τον ρωτήσει
μήπως είδε κάπου την ψυχή.
