Είχαν γεμίσει οι δρόμοι

Κάγκελα τρία μέτρα οχυρό

Και δυόμιση χρόνων παιδιά

Γεννημένα το Δεκέμβρη

Γνώριμη η βουή

Είκοσι δύο μέρες

Μια αδυσώπητη βουή που τραγούδι δε λέει να βγάλει

Κλούβες για οδόφραγμα των επίορκων σκυλιών

Αποκλεισμένοι εμείς

Γιατί ήμασταν απελπισμένοι κι επικίνδυνοι

Μια βόμβα δυνατή

Κρότος και κλάμα

Κάνει δυο βήματα το πλήθος προς τους βομβαρδιστές

Να τους αρπάξει

Μα ρίχνουν κι άλλες δύο βόμβες

Σύνολο μέτρησα σαράντα

Ύστερα έκανα πιο πέρα

Δεν μπορούσα να αναπνεύσω

Βομβάρδισαν τους πάντες

Ήταν το σχέδιο να κυκλώσουν την πλατεία

Να χτυπήσουν

Να κυκλώσουν, να χτυπήσουν, να εκκενώσουν

Παιδιά και γέρους

Ας τους νέους

Αυτοί πάντα βρίσκουν τρόπο να αναπνεύσουν

Ακίνητος όποιος στάθηκε χτυπήθηκε πολύ

Κι ας αποφασίζουν αλλιώς οι συνελεύσεις

Θέλει να αμυνθείς

Κι εγώ που φώναζα για ειρήνη

Είδα εμπρός μου να σκίζονται μπλούζες,

να ξεριζώνονται μαλλιά,

φίλους να τρέχουν,

γιαγιάδες να στήνουν οδοφράγματα

εγώ που εκλιπαρούσα για ειρήνη

είδα εμπρός μου να σπάν τα πεζοδρόμια

να κλαίνε οι δικοί μου και να πνίγονται από τα δακρυγόνα

να κάνουν εμετό

να καίγονται οι δρόμοι

να ακρωτηριάζονται οι άλλοι

να σπάνε κόκαλα με ήχο φρικτό

να πονάνε οι κοπέλες απ’ το ξύλο

να διπλώνονται οι άντρες από την ασφυξία

να εξαντλείται ο κόσμος και να πέφτει

άτσαλα να ποδοπατιέται

Τρία μέτρα κάγκελα

Η αφορμή για τον ανθρώπινο χαμό

Κι αναρωτήθηκα

Αν άξιζε τον κόπο

Όχι δεν άξιζε

Όλο αυτό πια δεν αξίζει

Είναι πιο βρώμικο από υπόνομο

Και μας κατασπαράζει

Τρία μέτρα κάγκελα

Τρεις υπουργοί

Τρεις δυνάστες πάνω απ’ το κεφάλι μας

Μας πήγαν πίσω

Εμάς με τα χιλιάδες χρόνια αίμα στην κραυγή μας

Όχι πια

Δεν αξίζει

Στο λέω με σιγουριά

Καθόλου δεν αξίζει

Για αυτό και με βλέπεις τελικά

Εγώ που ήθελα ειρήνη

να παίρνω τη ματιά μου πια

Από τον ουρανό

Κι όλα της γης τα κάλλη

Σφαλώντας τα καλά μες το μυαλό μου

Γιατί διόλου δεν αξίζει άλλο να πονάς

Και πρέπει να το πάψεις!

Ξεχνώντας την ειρήνη τη δική σου

Για νά ‘χει στ’ αλήθεια ειρήνη ο κόσμος

Ξεχνώντας την καλή ζωή την εδική σου

Για νά ‘χει ζωή όλος ο κόσμος

Μη σε σκοτώσουν κι ανάσταση δεν παίρνει

Μη σε χαλάσουν

Εσέ και την ψυχή μας

Φιλώ τα δυόμιση χρονών παιδιά

Δρόμο περνάω ενάντια

Στα τρία κάγκελα

Όχι πια των εχθρών μου οχυρό

Μα φυλακή τους να τα κάνω.