«Βουλιάζω στο βυθό μου Σσσστ σιωπή»

 Βουτιά θανάτου , στο

                                 απύθμενο χάος,

                                 λείψανα έκπτωτων αγγέλων

                                 αδιάφορη  συντροφιά, δίχως φόβο

                                 Μεταξύ ζωής και θανάτου

πέφτει μόνο ένα δάκρυ

Ο ανάλαφρος ήχος  της

βρόχινης μουσικής, είναι

πρελούντιο μελαγχολικής αρμονίας,

γλυκιά ¨πτώση εξ ουρανού¨

Μεταξύ ζωής και θανάτου

πεταρίζει αθόρυβα η ψυχή

στο βυθό της βουλιάζει, χάνεται

Σσσστ   σιωπή!

Ο μονότονος ήχος του χρόνου

αδιάκοπα σφυρηλατεί, το Αιώνιο

ποτέ δεν φθείρεται, μόνο υπάρχει

η Αθανασία στην τρέλλα οδηγεί,

λύτρωση είναι η Ζωή,

μικρά μουσικά έργα με πνοή!

Μεταξύ Ζωής και ζωής

πέφτει η σκιά,

ο θάνατος είναι μόνο δια-κοπή,

αλλοίμονο η Αθανασία στην τρέλα οδηγεί

Βουλιάζω στο βυθό μου

παχύ ασάλευτο υγρό

σειρήνες με μαγεύουνε

δεν θέλω από κει να βγω

Όχι! Ακόμα δεν κουράστηκα να ζώ

μόνο κουράστηκα να σπαρταρώ!

Γλυκιά του πάτου η απραξία,

γλυκιά σαν φθινοπώρου τη μελαγχολία,

φαρμάκι είναι επικίνδυνο η αδιαφορία,

πώς να αναδυθείς απ’ του βυθού την Αφοβία;

Στα ασημένια νερά της λίμνης μου,

Το λίκνισμά τους  καθρεφτίζουν κυπαρίσσια,

σαν νάναι ο βοριάς,  αγάς που χαίρεται

και κείνα μπαλαρίνες που χορεύουν με λαγνεία

Σμίγουν, ανοίγουν  ξανά,  απλώνονται,

φιγούρες ψευδαισθήσεων που αντανακλώνται

κι είναι οι ρυτίδες της λίμνης μου πτυχές

που θέλουν μέσα τους βαθειά να κλείσουνε

του πόθου και του πόνου τη Γνώση και Μαγεία

Μα τίποτα δεν φτάνει μέχρι το βυθό μου

κι είναι όλα τούτα, τσαμπιά

από σταφύλια που μεθάνε μόνο τα νοητικά πουλιά

που σκύβουν να πιούν από της λίμνης τα νερά

Βαθειά μες στο βυθό μου κρύβεται

το παλιό, καλό κρασί

βαθειά μες το  βυθό μου ¨ψήνεται¨

του Διόνυσου η αληθινή γιορτή

Της μοίρας μας προίκα είναι η ενοχή

γι’ αυτό, οριζόντια ταξιδεύουμε

μα σαν διασχίσουμε τα μήκη και τα πλάτη

το ύψος μένει μόνο να ανέβουμε ή κατέβουμε

σαν νάναι η ύστατη, στερνή επιλογή

μα είναι ο φόβος φίδι που καραδοκεί

γι’ αυτό κι αρχίζουμε πάλι απ’ την Αρχή

Όμως το ξέρω

Βαθειά μες’ στο βυθό μου κρύβεται

η Γνώση η Αρχέγονη, η φωτεινή κι η σκοτεινή

βαθειά μες’ στο βυθό μου ¨ψήνεται¨

της Γνώσης της αρχέγονης, η ύστατη επιλογή

Δεν θέλω Φώς τούτη την ώρα εκτυφλωτικό,

μόνο του κεριού το φώς το λιγοστό,

δεν έχω δύναμη,  το φώς της Δύναμης

να απαντήσω, δεν έχω δύναμη

τη δύναμη του Σκότους να πισωπλατήσω,

μ ό ν ο

να στέκω θέλω σιωπηλή

μες’ του βυθού μου τη σιωπή!