εκείνο,
το πλήθος,
στο βάθος του νερού,
στα πόδια των νυσταγμένων δέντρων,
με το πρώτο πρωινό φιλί των εραστών,
μετανάστευσαν ως πορτραίτα ενός ανύπαρκτου ουρανού,
στα χάδια των τοίχων της αιώνιας πόλης μας,
με παίρνουν τηλέφωνο τα βράδια,
και εγώ τους στέλνω ανορθόγραφα σκονάκια,
στους υπόλοιπους,
τα παρουσιάζω σαν τα χαρτάκια που έγραφε η μάνα μου.
Ψώνια για το σπίτι.
είμαστε οι εχθροί που δεν φαινόμαστε,
το δάχτυλο του προδότη που δείχνει αυτούς που πρέπει να εκτελεστούν,
δεν υπάρχουν όμως τουφέκια,
και δεν υπάρχουν ήρωες,
άλλωστε η σφαίρα δεν θα έβρισκε κανέναν,
μόνον θα διαπερνούσε τις κουρτίνες,
πέπλα,
καπνός όταν καίγονται ελαιόκλαδα,
η μυρουδιά τους,
θα ανέβαζε το βλέμμα μου στον θόλο που σκοτεινιάζει,
θα με ξανάφερνε πιο μπροστά,
εκεί,
όπου μου στέλνει σήματα μορς,
στραπατσαρισμένα,
σε μικρές ήσυχες νύχτες,
ο αόρατος άνθρωπος
ντυμένος με τα ρούχα βιαστικών ανθρώπων
που πάντα,
μικρός, αναρωτιόμουν
αν πραγματικά φταίω και γιαυτό με μισούν
τέλος πάντων,
αυτές είναι,
οι αστείες σκέψεις ενός παιδιού,
Η κούραση της επανάληψης,
η ζεστασιά της αποστείρωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου