η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Let's Fucking rock And Fucking roll

Μια πρώτη διευκρίνηση. Η γλώσσα είναι σχετική και ελάχιστα καλόβουλη για να την πιστέψεις και στο τέλος (εάν υπάρχει αυτό το μπουρδέλο που λέγεται τέλος) να μας ενώσει μέσα στην ροζ καρδία του συγχρονισμού. Άρα ας ξεκινήσω κάπως έτσι. Σημείο έναρξης και επαναπροσδιορισμού θα είναι η κοιλιά, η δική μου και η δική σου, οι περιστροφές της, οι αναταράξεις της, τα αέριά της, οι μουδιασμένοι της κόμποι θα δίνουν κάθε φορά το τέμπο και το στίγμα μιας ανακλαστικής έλξης ή άπωσης. Μια συμβολική αμοιβάδα μέσα στο αόρατο σώμα μιας αόρατης αμοιβάδας, το απόλυτο σόναρ μωρό μου. Θα στήσουμε λοιπόν αυτί στα τοιχώματά της και με κλειστά μάτια και σταθερή αναπνοή θα ιχνηλατήσουμε και τις πιο ανεπαίσθητες δονήσεις, τους ήχους του βυθού που εννοείται ότι αποτελούν την μετεστραμμένη φωνή όλων των επιφανειών, προς κάθε επιφάνεια και προς κάθε κατεύθυνση. Εκεί θα σχιστεί το παραπέτασμα, εκεί δεν θα υπάρχει κανένα ψέμα να ειπωθεί. Όχι δεν θα είναι ο παράδεισος και βέβαια δεν θα χρειαστεί να αποδημήσουμε για να ενωθούμε, ones and for all, με το γελοίο άυλο πυρήνα που μια μέρα μας έφτυσε και τώρα μας υποδέχεται, ξανά, ανάμεσα στα πόδια του για να γίνουμε ένα με τα κολπικά υγρά του. Και τα πράγματα έχουν κάπως έτσι, η γλυκιά ήττα των λέξεων έρχεται με την παιδική είσοδο του γεγονότος και την ηλιόλουστη καταιγίδα της συνειδητοποίησης, όταν σπάει το τακούνι της πρόθεσης και πέφτει στο φρεάτιο της πράξης, όταν το κάθε λάθος θα κοιταχτεί στον καθρέφτη και, επιτέλους, θα βγει για δείπνο με την αξιοπρέπεια του να είσαι αυτό που ήδη ήσουν και αν μη τι άλλο έμελλε να γίνεις, αυτό που ήδη ήσουν, χωρίς μετάφραση, χωρίς συμβολικούς στροβιλισμούς και μοναχικούς εναγκαλισμούς στο δωμάτιο της θλιμμένης πριγκηπέσας, ψηλά, ψηλά στο τελευταίο δωματιάκι του πύργου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης