προσωπείο

Οι μουσικές χτίζονται πάνω σε μουσικές
τα λόγια πάνω σε λόγια
η αγάπη πάνω στην αγάπη
και πάνω στη έλλειψη της
τα πάντα χτίζονται πάνω στην έλλειψη
αυτού που είναι ήδη εκεί
και ο λευκός θόρυβος των φόβων μας
ως αυτεπάγγελτος σκύλος-οδηγός
εξουδετερώνει την ηδονική αδιαφάνεια του
ενώ αυτό αόρατο
φέρνει βόλτες επαναληπτικές
πάνω και μέσα στο σώμα μας
Οι τοίχοι κτίζονται πάνω σε αυτό το ενοχλητικό κενό
που τα μάτια μας
ώς άθροισμα όρασης
όλων των υπολοίπων διαθλασμένων οράσεων
μας χωρίζουν από την έλλειψη ασφαλούς συνόρων
που είναι ήδη εκεί
ώς άθροισμα
ως άθροισμα της διαίρεσης της ακεραιότητας μας
υιοθετούμε τα μάτια που δεν μπορούν να δουν το κενό
την απλή σύσταση του διαφανούς λευκού.
Τα πάντα κτίζονται πάνω σε κάτι ώσπου η αρχαιολογία ως τέχνη της γνωριμίας μας με το πρώτο επίπεδο του χώματος να διαλυθεί μέσα στην συστοιχία των κτισμάτων, και από εκεί να αντανακλάται από τα μόρια όλων των τοίχων
και ως μηχανικός μονόλογος
στην έλλειψη βαρύτητας του διαστήματος
να έρχεται και να φεύγει
παλινδρομικά
χωρίς να ζητάει κάτι
διότι οι αντανακλάσεις μας δεν ζητούν ποτέ τίποτε
καθότι εμείς έχουμε διαγράψει την λίστα
όλων αυτών που κάποτε
ζητούσαμε τόσο επίμονα
ακριβώς στον ίδιο ρυθμό
που χτυπάει η καρδιά μας
Εσύ όμως δεν ήσουν ποτέ από τσιμέντο
και δεν είσαι μια πόλη,
παρά η θολή αντανάκλαση της.
Η τέχνη των ματιών είναι να βλέπουν καθαρά,
διότι μπορούν,
τίποτα παραπάνω,
και η τέχνη του στόματος να εκφέρει το τώρα
πάνω στην επιφάνεια των κυμάτων
αυτού που είμαστε μέσα του
αυτού επωάζουμε μέσα μας
του χρόνου
που μας καλεί
φιλικά
και φιλήδονα
οι χτύποι της δικιάς μας καρδιάς
να συντονιστούν
με τους χτύπους
της καρδιάς
της θάλασσας
που σαν θέατρο
μας προϊδεάζει
για την ίδια μας
την γλυκύτητα