η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

Βουλιαγμένο κενό, χαλασμένη τροφή

Να ειπωθούν σε μάκρος. Αλλιώτικα.
Χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση. Μίσος.
Ρήγμα μεθοδευμένο. Στις σχέσεις των ανθρώπων.
Οι γειτονιές πέθαναν. Μόνοι μας απομείναμε.
Μόνοι μας τριγυρίζουμε. Στα κουτιά.
Τηλεόραση. Υπολογιστής. Επικοινωνία με τον εαυτό μας.
Φωτογραφίες, σωρό από πληροφορίες και τίποτα.
Χαζέψαμε από όλα και ξεχάσαμε το χέρι ο ένας
να ακουμπά του άλλου
σε μια βόλτα αγκαλιά και να κοιτάς τον ουρανό
με το κεφάλι σου γερμένο στον ώμο.
Μηνύματα, κι άλλα μηνύματα. Τηλέφωνα σταθερά, κινητά.
Συνέχεια.
Μα, τι λέτε σ’ όλα αυτά; Ανούσια πράγματα. Αστειότητες.
Που θα πας; Τι θα κάνεις; Είδες στην τηλεόραση…;
Μπήκες στο site…; Έλεος.
Η ζωή μας ζωή άλλων και τα ενδιαφέροντα
ενδιαφέροντα άλλων. Η δημιουργία, κι αυτή άλλων.
Κι εμείς ο κυκεώνας του τίποτα. Κενό. Μαύρο σύννεφο.
Στον ωκεανό της αχρηστίας. Στο βάραθρο του ανυποψίαστου.

Όλα είναι για το καλό και όλα για το κακό.
Ο χαρακτήρας που τα δοκιμάζει αλλάζει.
Η μορφή μας τετραγωνίστηκε. Έφυγαν οι καμπύλες.
Λυπάμαι. Στο τιμόνι σε παρασύρει η ταχύτητα.
Στην οθόνη η ακινησία.
Παντού υπάρχει η δικαιολογία.
Νοστιμιά.
Λίγο να βράσει. Μια στιγμή.
Σούπα και να τινάξεις λίγο πιπέρι.
Πρίγκιπας στην άκρη. Σκιώδης. Σακούλα με σκίτσο ελέφαντα.
Σ’ ένα σταθερό σημείο μια προσοχή του χρειάζεται.
Ένα όχι με βάρος πιο μέσα απ’ τα μάτια.
Ασχήμια σ’ ένα δάχτυλο που σπρώχνει πλήκτρα κι εικόνες από λάθη.
Σταλάζουν τα γρήγορα και να που κι αύριο
δεν ήξερα τι είδα χτες, σ’ ένα ξανά και ξανά πάλι τα ίδια φτάνει,
πες ότι γύρισες συμπεριφορά, ότι σε σκούντησε αόρατο δίλημμα
πνευματικό χάρισμα αντίστασης σ’ ό,τι ωθεί τα μπρος στα πίσω,
τα πίσω στα μπροστά,
ένα εκτελεσμένο μισοκαμένο νεανικό αντίο, στα λόγια
ζήτα ό,τι σου δίνουνε είναι το ρητό αλλά μην τ’ ακούς.
Δώσε ό,τι σου ζητάνε λένε άλλοι,
όποιο απ’ τα δύο με κίνδυνο να’ χεις γεράσει πριν γεράσεις.
Μετέωρος βήμα στο βήμα, μονόχρωμος.
Τα απαραίτητα τα κρατάς μόλις γεννήθηκες.
Τα υπόλοιπα, εορτολόγια, θυσίες περιττά.
Φρίκη στα καζάνια. Ντροπή. Λίγο ακόμα και θα τους πίστευα.


Οικονομικός φρενήρης ρυθμός…
Στάσου για να καταλάβω. Φταίει η ψυχή του ανθρώπου;
Φταίει. Οι απόψεις του αλλάζουν; Όλα αλλάζουν…
Κάτι για να κρατηθώ;
Μόνο η τέχνη. Καλή τύχη.

Στα ερείπια ψάχνεις λέξεις να σε βγάλουν απ’ την αφάνεια.
Μικρές νομάδες από έννοιες έντονης ώχρας.
Θόρυβος από πουλιά του διωγμού. Δύο όψεις. Σαν το κέρμα.
Όσο και να το ρίξεις θα σε ξεγελά.
Γελασμένος σ’ ένα μικρό δυάρι, κουρασμένος.
Ξεφύλλισμα από χίλιες σελίδες χαρτί από μελάνι.
Πολύχρωμες εικόνες.
Λιακάδα απ’ τον πλούτο της εσωτερικής γαλήνης.
Οι τύψεις για συμμετοχή. Ενοχές για ανοχή.
Δεν τελειώνει ποτέ η διαφορά μας. Συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης