κι αντιμετώπισες τις λύπες
Στις πλέον άγριες φουρτούνες βούλιαξες
με σκαρί όλο τρύπες
Στους καταρράκτες μόνος μού(χ)λιασες
και με φτερούγες νήπιες
στην θύελλα τού Κόσμου ούρλιαξες
Τις Καταιγίδες ήπιες.
Με φορτούνες σκληρές μονομάχησες
και τη νίκη δεν βρήκες
κι ως το τέλος τού Κόσμου περπάτησες
με λειψές αλφαβήτες
Διεσπάθισες χρόνια αμοίραστος
μα με σκέψεις μειλίχιες
ξαναπάλαιψες δράκους ακούραστος
και συντρόφους δεν είχες
Από κύνες ανίερους είχες φύγει αμύριστος
στις οσμές σου τις μύχιες
και ο έρως σου έλαθε αγύριστος
και εξέκρινες μέλαινες χόλες τις νύχτες
Όμως κάπου βαθιά μας, μες στ’ όνειρο τού φαιδρού κεραυνού
την αλήθεια μας πάντα θα λέμε
και θ' ακούμε το ένα το μήνυμα τού γαλάξιου ουρανού:
Στο χυμένο το γάλα δεν κλαίμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου