ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Εκ διαμέτρου αντίθετο, της μαζικότητας

ήταν το μοναστήρι,

στενός ο κύκλος των μαχόμενων ψυχών,

αγώνας άνισος με την γυμνή μορφή.

Τωρινή, αλλοτινή ματιά

στ’ ασβεστωμένα βράχια

όπου η ανθρώπινη γύμνια τα καλύπτει.

Αναρωτιέμαι ,ποια μορφή είναι ιερή,

Ποια να προσκυνήσω;

Το άυλο εικόνισμα κάτω απ’ το φώς των κεριών

εί δε το τρωτό κορμί γυναίκας

που οι ατέλειες του, τα μάτια μου θαμπώνουν από δέος.

Ας συρθώ να πλαγιάσω σε κείνη την μαρμάρινη πλάκα,

θα διπλώσω το κορμί μου πάνω στην κόκκινη μαξιλάρα

δίπλα στο τζάκι.

Να χωρέσω θέλω, ανάμεσα στο δίλημμά μου,

να συχάσω στα χάδια αγίων και αμαρτωλών

να λευθερωθούν και τα δικά μου χέρια

ν’ αγγίξω και τους δύο,

που μάχονται εδώ και τόσα χρόνια ,

ποιός θα μ’ αγγίζει στο μυαλό

και ποιός στο στήθος.