H εκδρομή

Οι οιωνοί, δείχναν’ καλοί

όταν πρωί κινήσαμε γι αυτή την εκδρομή.

Ανέφελος ο ουρανός χωρίς καμιά σκιά,

ωραία η παρέα μας, έμπειρος οδηγός

-το είχε από κληρονομιά ετούτο το μεράκι-,

γύρω τιτίβιζαν πουλιά πέταγαν πεταλούδες

ολόχαρη κι η κοπελιά με τις ξανθές πλεξούδες˙

όλα φαινόνταν ρόδινα τόσο πολύ

που γένναγαν σκιά ανησυχίας

Μέσα στην τρελή χαρά περνούσανε οι ώρες

και δεν πολυνοιαστήκαμε για κάποια συννεφάκια

που άρχισαν να φαίνονται στην άκρη του ουρανού.

Μα αυτά όλο μεγάλωναν

και φύσηξε κι αέρας που συνεχώς δυνάμωνε

κι άρχισε να μπατσίζει τα ξαναμμένα πρόσωπα˙

ο ουρανός σκοτείνιασε επήρε να μαυρίζει

και η ατμόσφαιρα άσχημα φαινόταν να μυρίζει˙

σκόνη σηκώθηκε παντού και άρχισε να βρέχει

μαζί με αστραπόβροντα κι άγρια αστροπελέκια,

άγριος τυφώνας δυνατός μας παρασέρνει όλους

όπως φτερά στον άνεμο.

Χαμένοι όλοι τρέχουμε να βρούμε καταφύγιο

όμως ο τόπος ανοιχτός δεν έχει να κρυφτούμε˙

κι αν οδηγό αλλάξαμε δεν ξέρουμε που πάμε

τελειώνουν και τα τρόφιμα δεν έχουμε να φάμε…

μη φαγωθούμε μεταξύ μας,…

βοηθάτε οι επουράνιοι και αγαθοί θεοί…