Είμαστε κάτι πανάρχαιες αγχόνες,

οι θηλιές μας σφιχτοπλεγμένες

με ευωδιαστές γλαδιόλες.

Κάτι αλυσίδες από μαργαρίτες

που δεν σπάνε εύκολα καθόλου.

Είμαστε κάτι αναποδογυρισμένες φλόγες.

Τα κεφάλια μας κρυώνουν,

να φιληθούνε ψάχνουνε

μα δεν βρίσκουνε το στόμα.

Ένα τελευταίο τίναγμα στα ακροδάχτυλα

και τα σκοτωμένα μας πουλιά είμαστε

πριν πέσουν άδοξα στη θάλασσα.

Το κύμα που σκάει στη καρδιά,

η ανάσα μες στο στήθος

που δεν βγαίνει.

Είμαστε η ηχώ απ’τα παιδιά

και κάτω απ’τα βουνά είμαστε

οι ρίζες ενός κινούμενου κάστρου.

Η κατακόρυφη διαφορά

ανάμεσα στο χτες και το σήμερα.

Κάτι παραφορτωμένες ερωτήσεις

που δεν έχουν απαντήσεις.

Είμαστε το αίμα που τρέχει απ’τα αυτιά

στα αρχαία μας ολόλευκα αγάλματα.