Γίνομαι ταπεινός

Καθώς το άγριο ζώο
                        με αρπάζει
στα νύχια του
κι οι πόθοι μου ανατριχίλα  
                             στη δορά μου
γαντζώνομαι  στο αδιανόητο
το κάνω ποίημα και όνειρο
να καταλαγιάζω το μεγάλο
                                          κύμα
κι αν ξεχαστώ στο γήινο
          αναθρώσκω στ’ άστρα
όσο να γίνομαι ταπεινός
στο ανάπηρο του λόγου μου

Βέβαια
ακριβό το τίμημα, να οιακίζω
                             στο άγνωστο
Όμως πως αλλιώς
αφού ο σαρκασμός του Είναι
            λοιδορεί το Φαίνεσθαι;         
πως αλλιώς
αφού ακαινοτόμητο το νοείν,
                                 γεωμετρεί
τετριμμένη δοξασία;