EPXOMAI

Δεν ξέρω αν ο Pίτσος ή ο Όμηρος

είναι που μ’ έπεισε να μπω στον Δούρειο Ίππο

έχοντας μόνο ένα σπαθί κι έναν καθρέφτη.

Έρχομαι από την έρημο εκεί όπου η άμμος

είναι η συντριβή κάθε μορφής.

Έρχομαι από τις Άρκτους, κουβαλώντας

ένα τσουβάλι άστρα και κρατώντας

στο χέρι μου μια μάσκα φεγγαριού.

Έρχομαι απ’ το καλύβι το πλεγμένο μ’ αστραπόκλαδα.

Έρχομαι από ’να σπίτι καμωμένο από καθρέφτες.

Έρχομαι απ’ το φαράγγι το κυρτό όπως σπαθί

μισό από χιόνι και μισό από λουλούδια.

Έρχομαι από τις όχθες του βουνίσιου ποταμού

εκεί που καταρράχτες ασκητές

στέκονται όρθιοι μες στα πέτρινα πιθάρια.

Έρχομαι απ’ το Βορρά· με παγοπέδιλα

δυο μισοφέγγαρα, γλιστρούσα διαρκώς

πάνω στα χιόνια τρεις χιλιάδες χρόνια.

Έρχομαι απ’ των Tατάρων τις ορδές· είμαι ο στρα­τιώ­της

που ’σφαξε τον Aττάρ κ’ είμαι επίσης

ο ί­διος ο Aττάρ και το μαχαίρι που τον έσφαξε.

Έρχομαι απ’ το μαύρο γαλαξία των μυρμηγκιών που παρασέρνει

μια πεταλούδα πεθαμένη σα να είναι

ιστιοφόρο αγγέλου σα να είναι

ο Ίκαρος μετά από την πτώση του.

Έρχομαι απ’ την Ελλάδα που με χέρι

την Πελοπόννησο ξαμώνει και σκορπά

γύρω της τα νησιά για να μην είναι

μόνη της απλωμένη μες στη θάλασσα.

Έρχομαι από την τρύπα ενός σάπιου κλωναριού

όπου ιερουργούσα με στολή άγριας μέλισσας

είτε φορούσα άμφια πεταλούδας.

Έρχομαι από το σούρουπο εκεί

της Θεσσαλίας, όπου βόσκησα

για χίλια χρόνια ένα κοπάδι από φωτιές.

Έρχομαι απ’ το βιβλίο του Αναξίμανδρου· σ’ αυτό

βρίσκομαι πάντα όπου κι αν πηγαίνω.

Mε ρώτησαν από που έρχομαι.

Tι να τους έλεγα;

Δεν θα με καταλάβαιναν

και τότε

θα μ’ οδηγούσανε δεμένο στον ψυχίατρο.

«Έρχομαι» είπα, έτσι απλά, «απ’ το Αγρίνιο»,

κρύβοντας μες τη λέξη αυτή όσο μπορούσα

το “άγριος”, το “νι”, και προ παντός

το “ο”, που ’ναι πηγάδι και παγίδα,

σπίτι μου και καθρέφτης και λαβύρινθος (μα ναι

ο πιο πολύπλοκος λαβύρινθος κι ας φαίνεται

τόσο απλό, ένα μικρό δαχτυλιδάκι).