Χωρίς Αντικείμενο

Μυθολογική

απ' της

σιαγόνας το μικρό ταμ-ταμ

έως πέρα

τ’ απόκρυφα μηνύματα και τα καλέσματά της

Πιο πέρα κι από κει

που φαντάστηκες

μικρό πουλί

σταλμένο

της ελλειπτικής τροχιάς σου

ν ’ανταμώσει η προεξοχή

κι ένα με τον ορίζοντα να γίνει

ραφή στο διάζωμα

Ορατών και Αοράτων

Μα αν είναι να αναστενάξει ο Ουρανός

η λιγνή στιγμή των τριακοσίων αναπνοών

το γιλέκο του

με κεραυνούς να σκίσει

κρουνοί οστράκων θα κατρακυλήσουν

απ' τα βλέφαρα του γαλανού Ακρίτα

και θα πληρώσουνε

τα όργανα των μουσικών

και τα καπέλα των ζητιάνων

με τη μορφή

του πιο γλυκού

καταδυναστευμένου μύθου

ό, που αυτοχαράχτηκε

στο εσωτερικό εξόριστος

κι υψώνει σπόνδυλο

στον σπόνδυλο της μνήμης σου

ντύνεται τώρα

βάρκα

τη μορφή σου

σαν ξεγυμνώνεσαι

κι απ' το τελευταίο αρχαίο ένδυμα

πίσω από μια κόλλα λευκή

που θα κρατήσω

αντιμέτωπα στον ήλιο

ορθός στην αμμουδιά

όπου σε φέρνουνε

στην πλάτη τους τα κύματα

να μου απλώσεις

να μου απλώσεις έγκαιρα

να μου απλώσεις

έγκαιρα το χέρι

άπληστα

όταν θα με ρουφάει

στα βάθη της

η άμμος