Λυτρωμένη πυρά

Λυτρωμένη πυρά απ’ του πάθους τα καύματα
γεννημένη να κλαις απ’ τού Κόσμου τα θαύματα
Όταν ήσουν ψυχή μουρμουρούσες στα σύννεφα
Τώρα πού ‘σαι ζεστή τραγουδάς παντοδύναμα
και σ’ ακούν οι καιροί καθώς πάλλεις τα σήμαντρα
κι αντηχούνε τ’ αστέρια ως τ’ απάτητα σύμπαντα

Με μια τέτοια καρδιά ν’ αγαπάς τα υπέροχα
να κοιτάς τα ουράνια τα βαθιά αξημέρωτα
στους θεούς με τον Νου σου να μιλάς προσευχές
ό,τι θέλεις θα γίνεται, θ’ ανατέλλει ευτυχές
Σ’ ανωθεί προς τ’ αστέρια ο θεμέλιος βυθμός
σε λαμπρύνει η αυγή και τού Ήλιου ο Ρυθμός

Υπήρχε πάντοτε για σένα μαγεία
-η μεγάλη υπηρέτις και τού Κόσμου η υγεία-
να σου δείχνει τον δρόμο σε πρωτόφαντους τόπους
το πηδάλι ν’ αρπάζει μ’ απειράριθμους τρόπους
και βοήθεια να έχεις σε στιγμές ορφανές
μέσα σ’ άγνωστο ρεύμα, σε ποτάμι αχανές

Μέσα σ’ άγνωστο ρεύμα, σε ποτάμι αχανές
ένα χέρι θα στέκει πάντα εκεί αφανές
δείκτης δείκτη ν’ αγγίζει, να σε πιάνει απ’ τον ώμο
για να σου ψιθυρίζει της Αγάπης τον Νόμο