ΛΟΜΠΙ (Δραγούνη Βασιλική)

Ο τοίχος στην αίθουσα έχει μια κατεύθυνση

και μια διέξοδο. Εκτείνεται απεριόριστα,

ανεμπόδιστος από πόρτες.

Κανείς δεν περπατά εκεί. Η αίθουσα

είναι απέραντη. Μια σκιά προσπάθησε κάποτε,

μα ξεθώριασε στον τοίχο.

Το χαλί είναι πορφυρό με χρυσά κρόσσια

και το περίζωμα δεν έχει γρατσουνιές.

Τα δωμάτια πίσω από τις πόρτες

ήταν πάντα άδεια.

Υπάρχουν μόνο για τις ιστορίες.

Έτσι ήταν πολύ καιρό πριν.

Έτσι είναι και τώρα.

Νομίζω πως έζησα εκεί κάποτε

αλλά μόνο η μητέρα μου θυμάται

και δεν θα μου πει.

Να κι ο εαυτός μου στο τέλος του διαδρόμου

παίζει με τα παιχνίδια που ακόμα κρυφά

κρατώ προστατευμένα.

Νομίζω πως θυμάμαι.