Υπέροχοι Ηττημένοι... ή Οι αναπάντεχοι εμείς...

Παίζαμε κάπως επικίνδυνα...ρεφάροντας τη λαμπερή μας ήττα

Στο φως...που οι σκιές παραπονιόντουσαν πως δεν αντέχουν τόση ευτυχία

Και με που τόση αυταπάρνηση στεφάνωνε την μαυροφορεμένη έξαψή μας....

Στα λαγγεμένα πλήθη αναπαύονταν οι βραδινές μας επιδόσεις

Κι όλες οι εξισώσεις που  θεριέψανε την κοσμική μας πλάνη...

Και τα οράματα ενός νέου ανθρωπότυπου στη φαντασμαγορία των ειδώλων...

Που ως υπεράνθρωπος υψώθηκε χτίζοντας αχυρένιες μέρες..

Και ένα Εγώ, που δεν αντέχει δευτερόλεπτο...στις πιο βεγγαλικές ψυχές μας

Κι όλο μας λέρωναν...

Οι νίκες μας, οι αγώνες μας  κι ένδοξοι νεκροί μας

Οι παρελάσεις κι οι εξέδρες μας, οι βασιλείς και οι Ροβεσπιέροι

Οι μυρωμένες εξεγέρσεις μας, που πνίγανε τα πιο καλά παιδιά μας...

Γονατιστοί...και έρποντες για τους αγέρωχους μας πόθους!

Ασήκωτοι για το ανάλαφρο της ύπαρξής μας

Λίγοι για το πολύ μιας άλλης ένδοξης ευδαιμονίας...

Σακατεμένοι από στο  χρόνο που ευθύς γεννάται να συνθλίβεται...

Και από τη σάρκα που συμβαίνει έτσι αβίαστα με βία

Μ 'αοριστίες και με βήματα αργά και τεθλασμένα,

Υπέροχοι ηττημένοι...

μιας έναστρης καθαρότητας, που ξεκληρίζει  Αττικές μας ψευδαισθήσεις...

Εμείς τώρα του κόσμου οι αναπάντεχοι!

Κραδαίνοντας...

Συντρίβοντας...

Πλημμυρίζοντας...

Τον υπέροχο απαστράπτοντα μινιμαλισμό της Σύγχρονης Ιδέας...

Να χορεύουμε...στη λαμπερή περφόρμανς των ασάλευτων ειδώλων