Αναμονή

Αενάως διαλυόμενος

κοιμάσαι και χάνεσαι σε θάλασσες χωρίς χρώμα

τα μέλη σου διασκορπισμένα σ΄ένα τοπίο ήσυχης καταστροφής

σε καταπίνει κάθε όνειρο

αληθινότερο απ’ τη ζωή

Κι όταν ανοίγουν τα μάτια, μπερδεύεσαι-

τι ειν’ αυτό που ζεις στ΄αλήθεια;

Κάθε πρωινό μια ανασύνταξη:

Φοράς χαμόγελα

και φτιάχνεις τη φωνή σου σαν γραβάτα

Έξω ο κόσμος σαν να δονείται συνεχώς -

δεν θες να ξέρεις το γιατί

Περνάς μέσα απ’ όλους αυτούς με υπομονή

και βγαίνουν από το στόμα σου οι σωστές οι λέξεις

σφίγγεις χέρια, μοιράζεις χαμόγελα

μα πού θα πάει όλο αυτό

Το βράδυ μόνος, σε δείπνο με το τίποτα

βγαίνουν βόλτα οι σκέψεις, στριφογυρίζουν στο ταβάνι

χορεύουν το δικό τους βαλς μέσα σε μοβ φουστάνια

Ξένες πια κι αυτόνομες

Ολίγον θορυβώδεις, κι  ολίγον - τι απατηλές

Μετράς τα «θέλω», τις στιγμές σου

Και βρίσκεις το ταμείο άδειο

Η απόλυτη αντανάκλαση της σύγχυσης

Και η αναμονή

                    του αγνώστου.