Τιμωρία

Πλάστη ξερές οι λέξεις μου με καίει η Eποπτεία

του δεκαπεντασύλλαβου στα ενδόμυχα ολοένα.
Αιτία.. η Κατάρα στο περιβόλι σου αυτό...
φλερτάρει το φιλότιμο με την αυτοκτονία.
***
Πλάστη την πένα μου απανθράκωσα με του θυμού
το φλόγιστρο λέξεις ξερές δες μάχονται να γίνουν ...
τώρα κρίνα, ντρέπομαι- εξαγριώνομαι
χιλιάδες οικογένειες τις γονατίζει η πείνα.
***
Πλάστη κι αν αγωνίζεσαι με Κίνητρα Αμάραντα
που δεν μπορεί ανθρώπου νούς να υπολογίσει πόσα
μια αδυναμία με καλεί στη λυρικήν τη πέτρα μου
να στέκομαι' με συντροφιά των Ίαμβων τα μέτρα.
***
Πλάστη το ξέρω και συγχώραμε που ξέσπασα
μα' τυραννάει την ψυχή μου' ετούτη η απορία
άξιος δεν είμαι να μπορώ ν'αντιληφθώ τι έφταιξε..
κι αιώνες τώρα η Πλάστιγγα γέρνει στην ''Τιμωρία'' .

Για τους αθώους νεκρούς

Ποτές σου δε μας μέθυσες ''Ζωή'' με τις λαγνείες
ανάστημα σου ορθώσαμε ''Δεν πάμε στους τρωτούς''
εστρέψαμε την πλάτη μας, ήταν πολλές οι αιτίες
ο βασικότερος ''Ζωή'' στις τόσες σου Αλχημείες..
Στο μονοπάτι πάμπολλους μετράμε αθώους νεκρούς..
***
Του δεκαπεντασύλλαβου παιδιά μη λησμονάτε...
μέσα στους στίχους κρύβεται μια προκοπή θλιμμένη
αν θέλετε να λέγεστε Έλληνες να τρυγάτε
του στοχασμού τα χώματα, Ω παρεξηγημένοι..
***
Στα μέσα όταν ουρλιάζουνε οι μετρικοί ανέμοι
προσφέρετε το απόσταγμα του στίχου ''Αιρετοί''
κι' ας τρεμοπαίζει μας, συχνά το Ιαμβικό λυχνάρι,
μέσα απ' αυτό ξεχύνονται πάλι πανάρχαια θάρρη...
''Για κείνους την κουρδίζουμε τη λύρα μας, αετοί!''