Το κρίμα στο λαιμό μας

Όποια κρίματα αργοπεθαίνουν υπόσχονται γενιές τυφλές,

εκτυφλωτικά τυφλές από την αδιαφορία του μέλλοντος-

μέλλον που δεν ταξιδεύεται μα ξεφυσάει πίσω του ερινύες,

οιμωγές και καταραμένα μαξιλάρια που πνίγουν τις ανάσες του σύμπαντος.

Σε αυτό το σύμπαν περπατώντας στη ραχοκοκαλιά του ατενίζω οράματα

από τα βλέμματα που δανείζομαι κατά καιρούς δίχως τόκους και χρεώσεις,

καθώς το χρέος τ’ αφήνω σε αυτούς που εισήγαγαν τα προπατορικά αμαρτήματα

αμαρτάνοντας στις απεικονίσεις της φαντασίας τους για επιπλέον δόσεις.

Με διαδόσεις εικονικών πραγματικοτήτων εκπαιδεύεται ο νους-

Άνευ νοήματος σηματοδοτήσεις κατευθύνουν ελέγχοντας την κίνηση,

όποια κινητικότητα θωπεύεται καθώς πνίγεται σ’ ανέξοδο ρου

και μάλιστα βουλιάζει αναμαλλιασμένη στις αμαρτίες και την οίηση.

Σε αυτά τα πλαίσια ζωής και νόησης οι γλυκές αντάρες γίνονται πίκρες

με στιγμές ειλικρίνειας που και οι κατεργάρηδες λιμπίζονται

και οι βαγαπόντηδες του θυμικού αναμοχλεύουν ακυρώνοντας τις ρήτρες

που οι ελίτ της εξουσίας σβήνουν και γράφουν όπως/όπου κι αν κοιμώνται…

(kolasimos.wordpress.com)