Να σηκωθεί η φούστα σου στης μοίρας μου το δρόμο

να γδύνεσαι χαμόγελα και λάγνα σ’ αγαπώ

για να ψιλώνω ως τα κατάρτια του ουρανού

όπου παραμονεύει το αειπάρθενο φιλί σου-

αιωνόβια προσμονή σαν αγιασμός στα μάτια

τι τέξεται η επιούσια έκφραση;

ποιο γόητρο ξοδεύουνε οι λέξεις της;

σε ποιο λημέρι αποκοιμήθηκε σειρήνα έμπνευσης;

μήπως αναρωτιέσαι ανέξοδα

κλώθοντας δίκλωνες κραυγές απ’ την αφάνεια σου;

διάττοντες στίχοι κλιμακτήριος ρυθμός

κοπάδι μαδημένες μαργαρίτες

γλυκοματιάζοντας συνουσία διττή

ασπαίρει και βογκά στύση αποδημητική-

ερπυστιοφόρο όνειρο τυλίχθηκε

σαν κόκκινη κλωστή σαν την ανέμη

οι προτάσεις των ποιητών σειρήνες μ’ απειλή και κίνδυνο μεγαλώνουν στην αφαίρεση μυριάδων μνήσθητι