ΕΑΡΙΝΗ ΩΔΗ

Την ωδή των χρωμάτων

και των αρωμάτων

ψέλνει το εσπερινό πουλί

μακριά από ανθρώπους.

Μια υποψία φεγγαριού

παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.

Πέτρα στην πέτρα

κι από πάνω

στοιβαγμένη του Μάη η ομορφιά.

Ο γκρίζος ουρανός

προσπαθεί να κρύψει

το άπειρο.

Με τρομάζει

Μια γερμένη πινακίδα

Στην ημιθανή πολιτεία.

Ψιτ)

ζωή με το μεγάλο στόμα!

έλα)

                         Ο θάνατος

Ασυνεννόητες

πινακίδες κωφάλαλες

με ξένα γράμματα

κι αυτές στην ημιθανή πολιτεία.

Σε άκουσα πουλί μου

άκουσα την καληνύχτα σου

μη με λυπάσαι

έχω το γκιώνη.

Διαβάζει

τον όρθρο της νύχτας

κι αρχίζει

το φεγγαρωτό παράπονο

Η σιωπή ! Η σιωπή !

Η κραυγή των οριζόντων.

Κύριέ μου!

Κύριέ μου!

Στο ηλιοβασίλεμα

Ζωγράφισες απόψε

Την κοιλάδα της γαλήνης.

Το χρώμα!

Μην κοιτάς !Πληγώνει!

Η πορφύρα!

Μετά την πορφύρα σκοτάδι

ύστερα                          

                                   το φως.