«Ταξίδι Ποιητή»

Χαμένα όνειρα

κάστρα μου,

στάχτες του καλοκαιριού

σκέψεις ανείπωτες,

φιλιά χιλιοδοσμένα

φυλακισμένα σε ένα κορμί,

χώμα ξεραμένο,

σπόροι που γυρεύουν

απεγνωσμένα

το χάδι του ήλιου,

πουλιά παγιδευμένα

στο αχνό φώς

του φεγγαριού,

ψάχνουν κλαδί

μα μάταια

τάχει συνεπάρει

τ’όνειρο

και μιας γλυκειάς

νεράϊδας το φιλί,

είναι μαγεμένα

απ΄τη δύναμη

της απουσίας,

η απουσία

πιο δυνατή

απ΄την παρουσία,

τ΄όνειρο,

ελεύθερη πράξη

καρδιάς φυλακισμένης,

λύτρωση

δυναμικής απραξίας,

φλόγες αδέσποτες

δίχως το περίγραμμα του τζακιού,

ταξίδι αχαλίνωτο

στις κορυφογραμμές

του ρίσκου!

μα η γλυκιά πτώση

εξ ουρανού,

δεν ήταν εντολή,

ήταν επιλογή,

η μνήμη του νερού

έγινε λόγος

και ο λόγος

πράξη, 

τώρα ούτε που θυμάμαι

πως ξεκίνησε

το προπατορικό αμάρτημα

σε τι έφταιξα εγώ

για την περιέργεια

της Πανδώρας,

όμως θυμάμαι

πάντα

το παραλήρημα

του ταξιδιού,

την ευτυχία

που σκορπάει

τα κύτταρα στον αέρα,

δίχως πυξίδα,

πού το καλό

πού το κακό,

πού πάνω

και πού κάτω.

Θυμάμαι

Και πονάω,

συχνά μου νοσταλγός

του απείρου

θα μείνω ταξιδιώτης!

Μαρία Παπανδρεοπούλου (Η Μαρία της Ελαίας)