ΟΙ ΖΩΣΜΕΝΟΙ

Ζωσμένος από παντού ο αέρας

Από του πύθωνα τα δολερά κεντριά

Φλογώδεις κατά κύματα αόρατες αστραψιές

Των ανθρώπων τα σπλάχνα διαπερνούν

 

  Είμαστε παίγνια του εαυτού

Απ’ τα δεσμά της άγονης μας σκέψης

Μας στέλνουν τα πυθώνεια όντα

Ολόισια στο βασίλειο των λυπημένων

Με σκυφτούς τους αυχένες

Βλέμματα αδειασμένα από ουρανό.

 

Με ολόισια το νου σε κατωφέρειες

Σκάβουμε τάφους ολοένα στο ανόσιο

Ω  πότε θα ζευτούμε

Το υνί της θύελλας

Κι’ ενώ κυλίουμε ολημερίς λίθους στο εφήμερο,

Να ορθωθεί η ψυχή, αντίκρυ από το κακό σαν ήλιος

Ασπιδοφόρος που μάχεται

 

Κι ενώ πλημένει ο κόσμος

Από τα βαρυστέναχτα δεινά

Και πέφτει χαμαικοίτης

Σαν τα νεκρά  τα φύλλα απ’ τον καιρό

 

Φωνή βαθειά σπαράζει μέσα μου

 

Θα γράψω αλλοτινά τραγούδια

Ύστερα από τις μαύρες καταιγίδες

Και θα συλλήσω ό,τι απέμεινε από την ομορφιά

Θα πέμψω τον άνεμο απ’ το παρήγορο σκοτάδι

Φωτόδροση πνοή στους λυπημένους

Και θα φωνάξω στους ανόσιους, Φ τ ά ν ε ι!

Σ’ αυτούς που φυλακίσανε τον άνεμο

                             Των ελεύθερων ψυχων

Όμως για λίγο

Δεν γίνεται να κλέψεις τους ανέμους

Και να αθροίζεις ευπώλητα τα αργύρια στις μπάνκες

Το πνεύμα όπου θέλει πνεί

 

Σ’ αυτούς που άδειασαν τα βλέμματα

Απ’ του ουρανού τις γητειές

Θα μεγεθύνω τ’ άδεια τους πρόσωπα

Για να βοούν μες τις ημέρες τις άδειες, μολογώντας

Πως εγονάτισαν τα ύψη των ανθρώπων

Πως γέμισαν με ένδεια τον πλούτο τους

Πως δόλια μεσ’ τις παγίδες τους έσυραν

 

Και θα ρίξω ποτάμια βέλη τα τραγούδια μου

Θα πλημμυρίσουν οι κατακίτρινες όχθες

Αρχαία βλαστήματα να αναφανούν

Γέλια ξανά ν’ ανθίσουνε

Όλα τα μήκη των κυμμάτων

Και ομιλίες αρχαίες, όταν σε καιρούς παλαιότατους

Των ανθρώπων το παραμιλητό, ήταν ο Λόγος

 

Θ’ ανοίξω τ’ αραχνιασμένα στόματα

Και θα ρίξω τους σπόρους της θύελλας

Και όλα τα γεννήματα των τραγουδιών

Κορμιά καινούρια να ορθωθούν

Πάνοπλα από τα άδυτα ενάντια του ερέβους

Καθώς θα εξακοντίζονται  απo το πολύαστρο φως

 

Ω μεσουράνια

της πατρίδας μου λύρα

Ήχοι πανόλβιοι

και λόγια φτερωτά

Πανάξια

από της μνήμης την καρδιά

Που τοξεύετε  τ’ άστρα

εδώ συναχθείτε

 

·        Κι αν η θλίψη το γόνα σας κάμψει

Κι αν με φτηνά ψιμύθια το μάταιο μπουκώσει

                                                Τα σπίτια σας

Κι αν οι νύχτες σας φράξουν από περιφόβητα όνειρα

Εσείς εκεί

Πεισμώστε απ’ τα τραγούδια μου

                   Και μη συρθείτε πίσω