Μακροβούτι μεν εκ ρηχών υδάτων δε…

Φίλους που κλείσαμε

στο μυαλό και στην καρδιά μας

πού έχουν δραπετεύσει;

Μας χαιρετούν και στρίβουν

λες και θα βρέξει

Με τόσες λέξεις

ψάχνεις κάτι

–μην είναι μόνο λέξη–

σε σώμα γλώσσας

που άπληστα μας εγκολπώνει

κάθε φορά ευτυχώς

αλλιώς φωτίζοντας

τις άπειρες φωτοσκιές

της άλωσής της

Από το χύμα λίμα

ως την Ιδέα της διάφανης αυλής

με βρυχηθμούς βαθύς

ανοίγονται βεντάλια

σε θεϊκή απόσταση

κυματισμοί του σύμπαντος

που ο Διόνυσος

του ξέφρενου βιώματος

στην αγκαλιά του

απλώνει

προς τον Φοίβο

της τέλειας ανέγγιχτης γραφής

Πέρασα έξω απ’ τα καλύτερα σχολειά

κι ήθελα να τους βάλω πυρκαγιά

Κανείς δε μπορεί να διδάξει

τίποτα σε κανέναν

συλλάβισε

αποτινάζοντας

κάθε γκλαμουριά

στη φλαμουριά

σκουριά

αυτή κι αν αντέχει

Κάντο μόνος

κι αν η φράπα βγει μάπα

θα είναι όλη δική σου

τουλάστιχον

Ο έρωτας το μόνο νηστίσιμο

που σου προτείνω

καλή μου σαρακοστή