Το προπατορικό χρέος

Το μέλλον μου πουλήσατε,

το δανείσατε,

το παίξατε στο τζόγο.

Μόλις γεννιέμαι σας χρωστώ,

φύτρα καταδικασμένη

προπατορική ποινή.

Την ώρα της γέννας μου

είμαι ένοχος και πρέπει να πληρώσω.

Ο χώρος του κορμιού μου εκποιημένος

οι προθεσμίες πιέζουν,

ο χρόνος μου ανώνυμος

οι μέτοχοι ωρύονται για αποδόσεις.

Παλιά φορτώναν αμαρτίες

σήμερα χρέη.

Μπήκα στο νόημα…

Θα περάσουν γρήγορα

τα άχαρα τούτα χρόνια

και θα μπορώ πολίτης ευυπόληπτος

να γίνω πωλητής κι εγώ

της επόμενης γενιάς.

Με χρέη ήρθα, όσο τα αυξάνω

τόσο πιο πολλά κερδίζω.

Θέλω καταθέσεις, ομολογίες

πιστώσεις, άυλες αξίες

χρήμα, μέτρο όλων των ανθρώπων,

χωρίς αυτό

πώς θα τους αντιμετωπίσω;

Ήδη έχω εξασφαλίσει

κεντρικό αυτοματισμό λειτουργιών

συνεχή ενημέρωση για νέα προϊόντα

χημική ρύθμιση ισορροπιών

και βρίσκομαι πάντα σε σύνδεση

προσωπική

με τον αόρατο δανειστή της ζωής.

Σ’ ευχαριστώ, τα πάντα σου χρωστώ

εσένα που αποφασίζεις

ποιος θα επιζήσει, εσένα

που μαθαίνεις στους ανθρώπους

πάντα να ποντάρουν

στην καταστροφή.

Ποτέ δεν κέρδισαν ολοσχερώς.

Μα πάντα καταφέρνουν

να καταστρέψουν τους επόμενους.

Καθένας χαλασμένος

κι ο κόσμος πιο πολύ.

Γιατί ν’ αλλάξω εγώ ποντάρισμα;

Κι αν κάποια γενιά αρνηθεί να γεννηθεί,

δεν έρθει εδώ τα χρέη της να πληρώσει,

τίποτα δεν τελειώνει.

Ο οριστικός θάνατος καταργήθηκε.

Θα ξαναζεί ο καθένας πάλι,

βελτιωμένος κλώνος

και κληρονόμος

του εαυτού του,

πάλι και πάλι θα έρχεται να πληρώνει

των προηγούμενων ζωών

και των επόμενων

το προπατορικό χρέος.