Άρατε πύλας

Το ακρωτηριασμένο πόδι

του Νάξιου Κούρου

κουβαλάω στην πλάτη μου

τώρα που υπαναχωρούν οι μνήμες,

εφόδιο ανεδαφικό και πολεμίστρα μου.

Το παρελθόν δεν εξαγοράζεται,

σε τραπέζια αργυραμοιβών

με το κομμένο χέρι

του Κυναίγειρου,

ούτε τα φαγωμένα δόντια

του Οδυσσέα.

Οι λογάριθμοι κι οι εξισώσεις

των διαπλανητικών ταξιδιών

άσχημονούν πάνω σε πεινασμένα

πρόσωπα παιδιών

κι οι παγιδευμένοι στο σκοτάδι αιώνες

γεύονται την μυστικοπάθεια

από σκουριασμένες εικόνες

στη μούχλα της κατακόμβης.

Ο Πλάτωνας κι ο Θουκυδίδης,

ο Ηρόδοτος και το ρο του Δημοσθένη

δικαιώνονται

στο ξεχασμένο ερημητήριο

των ασβεστωμένων οστών

κι οι χαμένες τριήρεις

σαπίζουν στο βυθό της Σαλαμίνας.

Στις μάχες που δώσαμε

για την εδραίωση της δραχμής

με τα σκουληκιασμένα μεροκάματα,

Οι παρορμισμένοι

στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά Πελασγοί

ακόμα γελάνε μαζί μας.

Στο πλαστικό προσωπείο της καθημερινής ζωής τα χαμένα Ιδεογράμματα της Γλώσσας

αυγατίζουν τις πληγές

μ’ έμβρυα σκοτωμένων λέξεων

κι αρχαίων “ευ ειδέναι”.

Η εν Μαραθώνι μάχη τροχίζει

την λέξη Ελευθερία

επί των επάλξεων με την ύστατη λάμψη

από τα πρόσωπα των σκοτωμένων.

Κάτι με τα οξειδωμένα παράσημα,

κάτι με τα κομμένα χέρια

και τα πόδια, κάτι με τον ορυμαγδό

των αφηνιασμένων αλόγων,

μεγαλουργήσαμε μ’ ομόλογα χρεωστικά,

δάνεια και προκαταβολές απόρρητες.

Ενδεής ευμάρεια πλημμύρισε

τον μεταλλαγμένο τόπο

καθώς τα χρηματιστήρια

διέγραψαν την καμπύλη

του κίβδηλου τόξου.

Από τότε οι αναμνήσεις

βαραίνουν τον ύπνο μας.

Χωρίς να μπορέσουμε

ν’ απαρνηθούμε τη μοίρα μας,

τραβήξαμε τα λιανοντούφεκο

και πήραμε από πίσω τα καμιόνια

με τα πτώματα της Καισαριανής.

Μ’ αναγεννώμενη τη σπίθα στο μάτι

επαληθεύουμε

την μεγαλόπνοη έξαρση

των απειθάρχητων πυρσών.

Αγέραστος ελληνική εμμονή

μας σπρώχνει στην πλεύση του χάους.

Άρατε Πύλας...