..................... (El. F.)

Νομίζω ξεκίνησε με ένα μήνυμα 

Η με ένα βλέμμα

Έχει σημασία; 

Οι άκρες του στόματος μας 

Πιασμένες με μανταλάκια μόνιμα 

Οι κόρες των ματιών μας, κεράσια 

Λιώναμε σαν παγωτά 

Στην παραλία

Τον Αύγουστο 

Και μετά περάσαμε τον ήλιο

Και κάηκε η πλάτη μας

Τώρα βάζουμε γιαούρτια 

Μπας και περάσει 

Το κάψιμο 

Κάποια στιγμή θα φύγει 

Και την επόμενη φορά 

Οπωσδήποτε αντηλιακό 

Τόνοι αντηλιακό 

Προστασία με τα τσουβάλια 

Να μην νιώθουμε τον ήλιο 

Και όταν καούμε πάλι 

Θα καθόμαστε 

Από φόβο 

Κάτω από την ομπρέλα 

Σε όποια σκιά βρούμε 

Κι όταν καούμε πάλι 

Από την αντηλιά

Θα σταματήσουμε να βγαίνουμε στον ήλιο 

Θα αμπαρωθούμε σπίτι μας

Και θα καούμε από το παράθυρο 

Κάποιο πρωί 

Που το ξεχάσαμε επίτηδες ανοιχτό 

Ύστερα τα παντζούρια 

Θα είναι πάντοτε κλειδωμένα 

Και όταν ακόμα η ατμόσφαιρα 

Θα μας φανεί  αποπνικτική 

Θα έχουμε το κλιματιστικό

Να δουλεύει στο φουλ 

Μέχρι κάποια στιγμή 

Αν είμαστε τυχεροί

Να πεθάνουμε από το κρύο 

Χαρούμενοι και δροσεροί

Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (Αλεξανδρής Γιώργος)

Κάθε αρχή και ψέμα, κάθε τέλος και αλήθεια

και των ονείρων το δίκαιο και η αρετή,
ψευδαίσθηση υπότροπη, ιδέα δηλωτική,
αρμονική η σύζευξη και η εκπλήρωση αναμονή.

Συναρπαστικό και ερεβώδες μυστήριο η ζωή,
η σύμπτωση, η πρόκληση, η γνωριμιά και η μαρτυρία,
σπάταλη γραφή στους ορισμούς και τις εκζητήσεις,
ερώτημα μέγα οι λογισμοί και βεβαιότητα η απορία.

Οι υποθέσεις,αμφίδρομοι συνειρμοί κι εκτίμηση,
οι πιθανότητες, επινόηση μέτρου συναλλαγής,
η φαντασία  γλυκότροπη και αξία προστακτική
και η πραγματικότητα αδέκαστη αποτίμηση και παραδοχή.

Η αίσθηση του χρόνου, κρυφή ενοχή και φόβος,
η εντρυφή του μακάρια υπέρβαση κι επώδυνη αυτογνωσία,
ανύπαρκτο το αιώνιο, ψηλάφισμα το συμπαντικό
κι απόλυτη κορύφωση, η αρμονία και η αποδοχή του τέλους.

Κι  εμείς, μετουσιώσαμε την ύπαρξη σε λόγο και ανάγκη,
κοινωνήσαμε τη θέωση ως λύτρωση και μεγαλοσύνη,
κοινή  σπονδή και λειτουργία  η πεμπτουσία  της ζωής
κι ο έρωτας συνείδηση,μεγαλείο κι αφορισμός του τέλους .

                                                      5-5-2019

ΠΩΛΕΙΤΑΙ (Φιλελές Δημήτρης)

Προσκύνησες και φίλησες ποδιές κατουρημένες

ιδέες ακολούθησες πλαστικοποιημένες

σε πήρε ο κατήφορος που γυρισμό δεν έχει

οι πρώην φίλοι φτύνουμε και συ θαρρείς πως βρέχει

για λίγα ξεπουλήθηκες, για τα πολλά ελπίζεις

στη φάκα σου πετάξανε τυρί να ροκανίζεις

δεινός αφισσοκολητής με γλώσσα δύο πήχες

την τύχη σου την έκανες και την υγειά σου βρήκες

το κόμμα σε χρειάζεται τη μάχη να κερδίσει

επάνω σου να στηριχτεί αν κάποτε γλιστρήσει

την επαρχία μούντζωσες για χάρη της Αθήνας

τα δάχτυλά σου έχωσες στο μέλι σαν κηφήνας

γιατί να βασανίζεσαι στη ζέστη και στο κρύο

αφού μπορείς να βολευτείς σε βουλευτή γραφείο ;

δεν είν’ ευκαταφρόνητος ο ρόλος του κλητήρα

που λιβανίζει ολημερίς τον κάθε εθνοσωτήρα

και πιάνεται η μέση σου όταν διπλοτσακίζεις 

χαμπάρι μη σε πάρουνε όσοι τους χαφιεδίζεις

κοιμήθηκες και ξύπνησες σε θέση εξουσίας

δικαίωση των κόπων της ευδόκιμης θητείας

όπως ο γυμνοσάλιαγκας που μάντρες σκαρφαλώνει

στα κάγκελα κρεμάστηκες και βγήκες στο μπαλκόνι

λύνεις και δένεις τα σκοινιά και παίρνεις αποφάσεις

αποσοβείς τα σκάνδαλα πριν πάρουν διαστάσεις

είν’ ο μισθός σου άξιος κι η εξέλιξη ραγδαία

μα και ο φθόνος των εχθρών κατάληξη μοιραία

κατηγορίες στο κενό όσες κι αν πουν θα πέσουν

τα ίχνη σβήνεις,  μάταια παλεύουν να σε δέσουν

κι έχεις τους άσσους πάντοτε κρυμμένους στο μανίκι

γιατί στα ντέρμπι σίγουρη ποτέ δεν είν’ η νίκη

υπόγεια συμφέροντα και εξυπηρετήσεις 

συχνά σε ξελασπώνουνε αν αλλαξοπιστήσεις

γιατί μπορεί σαν άνθρωπος στρατόπεδο ν’ αλλάξεις

μια ευκαιρία αν βρεθεί απ’ τα μαλλιά ν’ αρπάξεις

μα να προσέχεις, θα ‘λεγα, αυτό τ’ αλισβερίσι

πολλοί δεν ήπιανε νερό κι ας φτάσανε στη βρύση

κι αν σήμερα κορδώνεσαι σαν κόκορας λειράτος

θα είσαι πάντα ποντικός που τόνε τρώει ο γάτος.

Μπέιμπι όιλ (Παπαδόπουλος Θεοχάρης)

Κάποιες φορές

έχει και η τρέλα την ομορφιά της.
Να μπαίνεις στα μουσεία σαν κύριος,
να ρίχνεις μπέιμπι όιλ στα εκθέματα
κι όταν σε πιάνουν,
να βρίσκεις μια γελοία δικαιολογία.

Κάποιες φορές

έχει και η ομορφιά την τρέλα της.

Πόσοι σπουδαία έργα τέχνης δημιούργησαν,

χωρίς να ξέρουν γιατί έζησαν

και γιατί πέθαναν, επίσης.

Κάποιοι το ‘νιώσαν το γελοίο

κι αυτοκτόνησαν.

Κι εσείς, που φαίνεστε παντού,

στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα

αναλύοντας περισπούδαστα σημαινόμενα.

Δεν έχει νόημα να σας διαβάσει ο λαουτζίκος.

Εσείς ποιητά, που νιώθετε διάσημος,

θέλετε λίγο μπέιμπι όιλ

στα γραφτά σας;

Προσευχή... (Καραγκούνης Δημήτριος)

Πότε λοιπόν θα λυτρωθούμε Πατέρα Άγιε και οδηγέ μας, εμείς οι εκλεχτοί των λόγων σου. Ο κόσμος άλλαξε το νιώθω στο νερό, το γεύομαι στη μυρωδιά του αέρα στο μούσκεμα της γης, σκιές στο ξέφωτο του μεσημεριού, ψίθυροι μιας φοβερής φωνής στον αντίλαλο της πέτρας. Τύμπανα αλυχτούν και εμείς στο ορυχείο ανασαίνουμε σκαμμένο θειάφι, το μαχαίρι στο θηκάρι μίλησε και δυο λουλούδια λύγισαν στο πάτημα του ξενομπάτη. Τα σκυλιά μας σηκώθηκαν μέσα στη νύχτα, ξέρουν πως ήρθε η ώρα η στερνή, προγυμνασμένα να δώσουν το αίμα και τον ιδρώτα και το άσπρο δόντι. Αδερφός θα κόψει αδερφό σε χτύπημα σώμα με σώμα το αίμα ας κυλήσει αυλάκι από του βράχου τα φρύδια. Τρίβονται στους τροχούς και τους τρώει το χώμα, εστεμμένοι και καθαροί με ανάλαφρα τα ηλιοκαμένα στήθη και τα χέρια, μελαχρινά κορμιά άγρια αγκαλιασμένα με ματιές ειλικρινείς και άνεση στο βάδισμα γελώντας.

Τροχήλατε Πατέρα μας, Θεέ απόκοσμε! ξέγραψε το μελλούμενο σε τούτο τον τόπο των Ηρώων, γλυκά σε φοβερίζω κρεμώντας σου νιφάδες του χειμώνα.

Μελιδόνι (Λόη Βασιλική)

περνάνε από το θέατρο των χιτώνων

ένας ένας

υποφωτισμένοι με τις πλάγιες λάμψεις

του ασυνείδητου

σκιές χρωματιστές, σε τελάρο εσωτερικό

αλληγορούν με την κίνηση, λοιδορούν με την κίνηση

φαντάζουν με ανθρώπους

κάτοικοι στο άγονο,

τώρα μετοικούν σε πιο γόνιμα μέρη

πορεύεσαι με έναν μικρό κύκλο από χημεία

πάντα πρωινές ώρες

συναρμολογείς εισπνοές, αρωγές

αντιμιλάς, το παλτό της μέρας

έτσι ριγμένο στους ώμους, να κρέμονται τα μανίκια

φοδράρουν την επαφή

σταθερό παραπέτασμα

το προφίλ κρύβει το άλλο μισό

φεγγάρι πριν τη βροχή

αντίστροφη μέτρηση γαλαζωπή

ξεκίνησε πάνω από τα κεφάλια μας

Από την ποιητική συλλογή «Μελιδόνι» της Βασιλικής Λόη, Νοέμβρης 2016

ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ (Γώτης Γιώργος)

 Μη με ξεχάσεις, μην ξεχάσεις.

 Μαύρη γραμμή ανάμεσά μας.

 Μας εκπαιδεύει στο μακριά, μηδενίζει τον χρόνο

 και υπόσχεται γλυκειά συνέχεια σε ό,τι σταματά.

 Αυτό που τώρα ξεμακραίνει είναι το καθημερινό.

 Όλη η απόσταση που συντηρεί το πλησίον.

 Μη με ξεχάσεις, μην ξεχάσεις.

 Όλα θα συνεχίσουν. Εδώ που φτάσαμε

 ρίχνει το φως σκιά σε άλλο φως και το άγνωστο

 μιλά του επιθυμητού τη γλώσσα.

 Το κάθε τι θα παραμείνει για να ξεχαστεί.

 Το χρήμα θα τραγουδά επί γης παντού

 την ίδια γλώσσα θα συμπονά ο  κόσμος

 τους συνηθισμένους και η ομορφιά

 θα σ΄ εμποδίζει να κοιτάξεις κατά πρόσωπο.

 Μη με ξεχάσεις, μην ξεχάσεις, είπε

 καθώς περνούσε το σύνορο της νύχτας.

"Αποτύχατε!" (Κουρκούλη Νικ. Άννα)

-Ουσίες!

Αποτύχατε! Τρείς βαθιές τζούρες από τούτο το νοτισμένο αέρα και οδηγούμαι στην αιώρηση των παραισθήσεων, μεμιάς. -Άνδρες! Αποτύχατε! Από καταβολής εαυτού, ερωτευμένη με την βαριά ομίχλη πάνω απ΄την ασάλευτα θλιμμένη θάλασσα, και πού περίσσευμα μελαγχολίας για σας;; -Ήλιε! Απέτυχες! Μόνο παιδιά ζητούν να λούζονται απ τις καυτές αχτίδες σου. Γυναίκα που μαθήτεψε στο σπαραγμό συγκινείται μόνο απ τα αγκομαχητά της φύσης που σαν προδομένη νύφη, εκπνέει υγρασίες και ομίχλες

απ τα φαρμακωμένα σωθικά της. -Έρωτα! Απέτυχες! Τούτη η εικόνα του βουρκωμένου ουρανού με μαγεύει πιότερο. Πιότερο κ απ τη ζωή. -Ζωή! Χρωστάς! Ναι! Χρωστάς την λίγη ομορφιά σου σε τούτα τα σύννεφα που σε καταδέχονται και τη μικρή αξία σου σε τούτη τη βροχή που έρχεται..

ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ (Κιόρογλου Σοφία)

Προχωρώ Μπροστά και Ακάθεκτα

Μια Αέναη πορεία Αυτονομίας

Τελικός Προορισμός ο στόχος «Καταξίωση».

Ακόμη κι όταν Κουράζομαι να περπατώ

Επαναλαμβάνω στον εαυτό μου

Την σημασία Επίτευξης του Στόχου.

Συνεχίζω να Επαναλαμβάνω

Μια Ζωή το ίδιο σενάριο

Λέγοντας τα ίδια λόγια:

«Δίχως να Ζω μα μόνο να Επαναλαμβάνω»

ΠΥΛΗ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΥ (Τυπάλδος Δ.Θ.)

Έρχομαι κοντά σου σαν λύκος να κατασπαράξω την καρδιά σου 

Στους αστραγάλους σου σωριάζομαι σαν νεκρό περιστέρι 
Καμηλιέρης στην όαση Σίβα διπλώνω το σαρίκι μου 
ευχή στην αμμοθύελλα του κοσμικού αφορισμού

Τρέχοντας ανακαλύπτεις την αξία τού να βαδίζεις

Φευγαλέο (Δάρας Αλέξης)

Οριστική κάθε λέξη

κάθε κοίταγμα οριστικό, κάθε νεύμα.

Το αεροπλάνο πέρασε πάνω από την πόλη.

Ίσως να είδαν τα πυροτεχνήματα που σκάνε

είναι Σάββατο και ο κόσμος παντρεύεται

την έκρηξη,

φεύγει ο καπνός, μέσα από

παράθυρα, πλατείες έξαλλες,

μαζεύει παφλασμούς αδέσποτους,

βογκητά φωταγωγών

αλαλαγμούς αγαλμάτων

πλέκει μηδενικό στεφάνι που το φοράει

στο άπειρο εγώ

να νιώσει ένα.

Έψαξε την έξαψη

και ψάχνει

σαν αράχνη ν’ αγκαλιάσει

είναι Τετάρτη κι ο κόσμος χωρίζει

τα σημαντικά και τις κατηγορίες

γι’ αυτό το ταίριασμα πηδάω έξω

από τις εβδομάδες.

Σαν πάνθηρας ψάχνω.

Εσένα.

Συναίσθημα αναπαράστασης

της αέναης παράστασης.

Παρουσία.

Μόνο αν την προσφέρεις ίσως τη σώσεις.

Αλλιώς χάνεται…

Δώσε μου απ’ αυτό που δεν έχεις.

Αυτό που κάθε στιγμή φτιάχνεις,

το φευγαλέο που είσαι

που ποτέ δεν προλαβαίνεις να έχεις.

Μιλούν γι' αυτό με ονόματα διάφορα,

ίσως κι εσύ να το λες κάπως

κι ας ξέρεις πως αυτό που σου ζητώ

δεν έχει ακόμα όνομα.

Ξέρεις τι θέλω.

Δώσ’ το μου.

Ξύπνησα (Γκόλια Μαρία)

Ξύπνησα.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκα έξω.

Φυσούσε Ζέφυρος.

Όντα φτερωτά πετούσαν στον ουρανό της γειτονιάς μου

Ο Οδυσσέας , ο Ιάσωνας ,Ο Δάντης , η Αριάδνη

Τους αναγνώρισα απ΄το αποτύπωμά τους στη ζύμη

που είχα αφήσει πάνω στο τραπέζι.

Χτες ζύμωσα.Εφτάζυμο ψωμί.

Κι ενώ περίμενα η ζύμη να φουσκώσει

ξάπλωσα στην αιώρα μου ,στο σαλόνι

και ονειρεύτηκα.

ΗΤΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΤΕΙΟΙ (Αλεξανδρής Γιώργος)

Τούτο το ασχη­μά­τι­στο πλή­θος

με τα σφιγ­μένα χείλη και τα σκο­τεινά μάτια

που σάστισε στην ήττα της επο­χής του,

κι αυτός ο ασυμ­μά­ζευ­τος λόγος

που κούρ­σεψε τον πανικό και την υστε­ρία

με δυο κραυ­γές στο φόβο του

και μια βρι­σιά στην οργή του,

χώρε­σαν ως ενοχή και ψέμα στην επό­μενη ημέρα,

αιχ­μά­λω­τοι στις αρχές και το δίκαιο της ευθύνης .

Τού­τοι οι ευρύ­λα­λοι ταγοί

με το κηρύ­κειο της προ­σφο­ράς και την τήβεννο της πει­θούς

που στα­σί­α­σαν στα κενά και τις απου­σίες

κι αυτοί οι κλη­τοί συνο­δοι­πό­ροι

που θυσί­α­σαν στην πτώση και την ανα­δοχή

με δυο κρυ­φές απο­στρο­φές

και μια φανερή συνη­γο­ρία,

υπέ­κυ­ψαν στην οφειλή και τη γοη­τεία των επε­τείων

στο­χα­στές στην παρόρ­μηση και τον μυρηκασμό.

Πεζοί και χαλ­κευ­μέ­νοι οι και­ροί

σε δοκη­σί­σο­φες σκη­νές και πρά­ξεις επι­στα­σίας

να έχει σχήμα η ζωή και η συνέ­χεια άκρη

και οι άθρω­ποι προ­βλέ­ψι­μοι

στης μνή­μης το ανά­θεμα, στην οιμωγή του οίστρου.

Χωρίς της ουτο­πίας την πλη­σμονή,

την προ­σφυγή στου ονεί­ρου την προ­φη­τεία,

χωρίς την απο­κο­τιά και τ’ ανέ­φι­κτου την τυραν­νία,

ήττες και επέ­τειοι την ιστο­ρία θα ορίζουν.

Καλέ μου ποιητή.. (Καραγκούνης Δημήτριος) 

Καλέ μου ποιητή.. Φόρεσες το ρούχο της μοναξιάς

και περπατάς ανάμεσα σε κορμιά απρόσωπα..

μόνος.. αιώνια μόνος..

Ούτε με τους ομοίους δε μιλάς. Δε θέλει κανένας

να σε δει ..

Έχεις και μια θηλιά πλεγμένη άστρα στο λαιμό και σέρνεις

το βήμα και κάθε που πατάς ρίχνεις σκόνη στα άνθη του ποδιού

Κανένας δε σε θέλει στα τραπέζια του και στη γιορτή..

Σε φράζουν και γελώντας πίνουν. Γλέντα μωρέ!

Σκυφτός συ και αμίλητος, λες και δώρισες τη φωνή σου σε κείνους

Θες να μας σώσεις ποιητή..

Χωρίς κανένας να στο ζήτησε ποτέ του ποιητή

Περιγέλασες τους βασιλιάδες και τους θνητούς και τους διαόλους ..

ουδείς κρατά εξουσία απάνω σου.. ο καιρός δε σε πιάνει

μήτε κι ο ψόφος

Εσύ! κλείνεις τα μάτια στα φτερά του περιστεριού και ξαποσταίνεις

στην αγκαλιά της δράκαινας

Και της σμέρνας

Κι όμως!

λάσπη είσαι. Λάσπη και κόκαλα και αίμα

Ποιος δεν έψαλε λόγια δικά σου Ποιητή..

βρες μου μονάχα ένα κι αν τον βρεις ρίξε

ανάθεμα στη Μούσα και κάψε!

κάψε τους ναούς της συθέμελα ..

και πάρε!

πάρε το δρόμο της γιορτής..

Πατρίδα των καιρών 34-35-36 (Δουατζής Γιώργος)

34.

Τύψεις που δεν αντέδρασες
όσο και όταν το καλούσαν
οι μέρες, οι ώρες, οι στιγμές
Η μη αντίδραση βαριά συνενοχή
άσε το «πού μας φτάσανε»
«πού και πώς φτάσαμε»
να αναρωτιέσαι. Και τώρα
τάχα ώριμος
λες, λέω πάλι και ξανά
πως δεν μετείχα, δεν μετέχεις
άρα δεν φέρουμε κανένα ίχνος ενοχής
Μα τότε, πώς κατάντησε
ζητιάνα η πατρίδα

35.

Πολλά, τα περισσότερα
δεν άξιζαν το χρόνο
τη σκέψη, το συναίσθημα
και τη μοναδική ζωή μας
Ζωή λιτή κι ανάλαφρη
λάθη και ενοχές στη λήθηόσο πιο λίγα έχουμε ανάγκη
τόσο πιο λίγα αναζητούμε
εκτός από αξιοπρέπεια
ελευθερία και αγάπη

37.

Πότε θα γυρίσεις την πλάτη
στις ψεύτικες ανάγκες
πότε θα πάψει η αφέλειά σου
να παράγει τον πλούτο άλλων
πότε η περήφανη διαφυγή
από την υποθήκευση ολόκληρης ζωής
σε έγχρωμες κάρτες
Πόσος αγώνας χρειάζεται
να βρεις κρυμμένη στα ελάχιστα
την ευτυχία;

ΖΙΓΚΟΥΡΑΤ (Β.Α.)

κι οι ψευτοήλιοι μες στις λάσπες των αβύσσων σβήνονται.

όπου οι δόξες σκόνη γίνονται

στην άχρονη τη διαρκή την επανάσταση

Προσμένοντας ακόμα τη νέα ανάσταση

γράψαμε το "αγαπάτε  αμάχαιρα αλλήλους"

και με τεχνόγυφτων θεομπαιχτών τους κραματ-ύλους

με του χαμού τα απλά επιχειρήματα

Με ρήτορα και λάκωνα τα ρήματα

που οι τελευταίες μαρμαρώσαν οι ελπίδες μας.

στις αλησμόνητες τις ψυχικές πατρίδες μας

λιγόλογο σαν ένα τηλεγράφημα

Να στείλουμε δακρύβρεχτο ένα γράφημα

για να φανεί απ’ το μεγάλο δρόμο.

το γέρο περιμένοντας τον ταχυδρόμο

και σαλιωμένα με τη σκέψη ιδεόσημα

Κολλήσαμε απάνω στους χαρτόχρονους καιρόσημα

ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ (Φιλελές Δημήτρης)

Όσοι προσμένουν να σωθούν κι ελπίζουν σε προστάτες

χωρίς σανίδα ναυαγούν και τρέφουν αυταπάτες

σε χίμαιρες ακροβατούν μοιραίοι σκοινοβάτες

διέξοδο αναζητούν τυφλοί λαθρεπιβάτες

γυμνοί στ' αγκάθια περπατούν, στα πόδια αλυσίδες

στον ουρανό που προσκυνούν σμάρι πυκνό ακρίδες

όνειρα ζουν απατηλά που η μέρα τα σκορπίζει

πύργοι με τραπουλόχαρτα που ο άνεμος γκρεμίζει

όποιος σημεία των καιρών δεν ξέρει να διαβάσει

πηγή δε θα 'βρει για νερό να πιει να ξεδιψάσει

αν δεν σταθεί στα πόδια του τη μοίρα να ορίσει

μια πέτρα δένει στο λαιμό στο χάος να κυλήσει

παραμονεύουν στις γωνιές σωτήρες με παγίδες

δόκανα στήνουν και θηλιές, λεπίδια και τσιμπίδες

όποιος γυρεύει να σωθεί στιγμή δε γονατίζει

της φυλακής του το σκοινί στα δόντια ροκανίζει

το δρόμο παίρνει της φωτιάς στο φως το αγιασμένο

και στο θηκάρι της καρδιάς σπαθί ακονισμένο

στο ξάγναντο της λευτεριάς ατρόμητος τροχάζει

τ' άλογα του γερο-βοριά τ' αδάμαστα δαμάζει.

από την ποιητική συλλογή «Θρ…ίαμβοι και Απώλειες», Οκτώβρης 2018

Πύρρειος Νίκη (Μαντλίν)

Μα σα κινδυνεύσεις

να βγεις νικητής
τη ροή του φθόνου,
μη φοβηθείς
που κατάσαρκα
θα χυθεί, σα τη λάβα!
Την ξέχωρη Τέχνη
σπαθιά κοφτερά τη στοχεύουν...
Τα πλευρά να φυλάς και την πλάτη..
Ειν' πανάρχαια η βουλή των χολωμένων
τις αντρίκειες νίκες,ψογερά να κοιτάζουν!!
Ήχους γαληνούς ν' αναδεύεις..
κάθε που την ψυχή σου..
κακουργούν οι μωρολόγοι..!
Μπροστά ακλόνητα να κοιτάς
με τρανές αρετές ν αντηχάς..
Μη σκιαχτείς απ' τα σκιάχτρα..
ξέχωνε τα, μη σαπίσουν και τ' ανθια..
Είναι Νίκη Διπλής Αξίας
Με Σοφία την Πλάνη να Ξεπλανάς......!

Πρώτη ποιητική αγρυπνία στη Φάμπρικα

Την Τετάρτη 3 Οκτωβρίου, στις 9:00μμ, θα λάβει χώρα ποιητική αγρυπνία στη "Φάμπρικα-τεχνοχώρος", Μεγάλου Αλεξάνδρου 125, στον Κεραμεικό. Ξεκινάμε το φετινό κύκλο ποιητικών αγρυπνιών με αφιέρωμα στους ποιητές και ποιήτριες της ομάδας "ποίηση στην εποχή της εκποίησης", που ακροβολισμένοι στους άμβωνες και στα υπερώα θα γεμίσουν το χώρο με φρέσκια και ζουμερή ποίηση. Όσοι πιστοί και άπιστοι προσέλθετε. Μπορείτε να φέρετε και ποιήματα μαζί σας, δικά σας ή άλλων, γιατί όσο βαθύτερα μπαίνουμε στην ποίηση τόσο το πράγμα ανοίγει...

https://www.facebook.com/events/535746706862643/ 

ΣΤΟΝ ΗΡΙΔΑΝΟ (Νασόπουλος Νίκος)

Στον Ηριδανό
ένα βράδυ,
σε συνάντησα
και
με τη ματιά σου,
σάστησα

τ'άλλο βράδυ
τ'άστρα όλα,
κυνηγήσαμε,
τον Κεραμεικό,
αφήσαμε

στη μεγάλη Άρκτο
περπατήσαμε,
στον Περσέα,
σεργιανήσαμε...
κι όταν σβήσανε
τα άστρα
κατεβήκαμε,
στ΄Άρμα του Φωτός,
δεθήκαμε

τ'απογεύματα
τα άνθη
εμετρούσαμε,
πόθους
και φιλιά,
ζητούσαμε

και τα βράδυα,
σ'ουρανούς,
μαζί πετάγαμε,
ξενυχτάγαμε.