Μετρώντας το κενό (Δημήτρης Παπαλιάς)

Ύστερα χάθηκες

πιθανόν να αποσύρθηκες

στα ιδιαίτερα δώματά σου

σχεδιάζοντας τις επόμενες κινήσεις σου.

Σε έβλεπα που έφευγες

ενώ εγώ προσπαθούσα και αναρωτιόμουν

πως μπορούσα να συμπεριφερθώ

σκαρφαλώνοντας στις πλαγιές

των ανεκπλήρωτων οργασμών.

Ακολούθησα τις πινακίδες

γραμμένες στη γλώσσα που επινόησες

ο δρόμος γεμάτος στροφές δίπλα σε γκρεμό

αναζητώντας το εφικτό

δεν κατάφερα να ταξιδέψω στο όνειρο

ο πυρωμένος αέρας το παρασύρει στο διάβα του

λάβα πυρακτωμένη ρέει

από την πληγή που κακοφόρμισε στα στήθη μου.

Εσύ πλαισιωμένη από φόρμες

αποδίδεις τα νοήματα ελευθερόστομα

αναζητώντας σχήματα λόγου

προκειμένου να εκφράσεις

με την αρμόζουσα συμπεριφορά

την αργοπορία σου στη λήψη

τετελεσμένων αποφάσεων.

Πάνω στο σώμα μου ο ιδρώτας ζωγραφίζει λίμνες

που στα σκοτεινά τους νερά κρύβονταν ύδρες

τα όνειρα καταβροχθίζοντας

και εσύ αναζητάς επιλογές που αντέχονται

καθώς το πρόσωπό σου καθρεφτίζεται

στα θολά νερά της όξινης βροχής

που λιμνάζουν στους χέρσους αγρούς

και τα εγκαταλειμμένα οικόπεδα.