ΑΝΘΡΩΠΟΙ-ΠΟΥΛΙΑ (Φαίη Ρέμπελου)

Τα πουλιά δεν έχουν ρίζες '

Θυμήθηκε με νοσταλγία την εποχή που ήταν δέντρο '

η μάλλον δεν ήταν -δεν ήταν ποτέ '

ένα μικρό νέο και ρωμαλέο πουλί ερωτευμένο με τον έρωτα,

ερωτευμένο με την αγέλη του.

Αχ ναι,την αγέλη του!

Πως μπόρεσε ο άνεμος να τα πάρει όλα πίσω, μια τέτοια συντροφιά '

την ζωή μας ολάκερη -

που να πετάξεις;

Μολυσμένοι οι ουρανοί απ'την κακία και την απληστία των ανθρώπων '

κι αν ποτέ υπήρχε θεός

θα ήθελε για δικαίωση

να βλέπει στα πρόσωπα τους την χαρά

και όχι ψεύτικες γκριμάτσες για σέλφι.

Πού να πετάξεις;

Για πόσο;

Νιώθεις μια μοναξιά που μαβίζει το μπλε τ' ουρανού.

Πέτα.

Πέτα και ότι και για όσο γίνει