Τ’ Απρίλη σμίγει η ψυχή με τ’ ουρανού τα φρύδια
που απόψε
αργά γυρίζουνε σε γάλανο ουρανό
πάνω από
πολυχρώματα των οριζόντων φίδια
νιογέννητα στο γέρικο της φύσης δειλινό.
Και μια γρια
τρελούτσικη μονολογάει παρέκει
τραγούδι βρυσοτράγουδο χυμένο στον καιρό
αγράμπελη
για σκέπη της μες στα μαλλιά της στέκει
στον κόρφο
της δυο σπούργιτα στήσανε το χορό.
Κι από την
κάτω ποταμιά απόηχο αφήνει
καμπάνα
γέρος που χτυπάει του χρόνου ζαραλής
βέλασμα ένα
μοναχό στα λόγγα μέσα σβήνει
κι ένα άλλο
από φτωχικό απόμακρης αυλής.
Κι ύστερα οι
ήχοι χάνονται μες του Κυρίου τα Πάθη
τ’ αηδόνι
την Ανάσταση Κυρίου διαλαλεί
κόβονται οι
λίγες φωταυγές με του Έσπερου τη σπάθη
αρχαίο ένα μυστικό κοντά του με καλεί. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου