η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΝΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ (Γιάννης Γερογιάννης)

Δε θα σκουριάσει η άνοιξη,
ούτε θα σβήσει ο ήλιος
Τη μοναξιά όμως ποιος την αντέχει;
Μέσα στο συρματόπλεγμα,
ποιό αηδόνι θα λαλήσει;
Όταν η ανάσα του άλλου γίνεται εχθρός σου
γύρευε τόπο να πιαστείς
και χέρι ν’ ακουμπήσεις.
Αν αγαπάς μάθε και να στερείσαι
Να γίνεις πέτρα για ζωή,
Κυκλάμινο ν ανθισεις.
Ο πόνος δίνει δύναμη,
η αγάπη μας πικραίνει.
Πρέπει να χτίσεις τη ζωή σε νέα δεδομένα
Ποιός Όρισε την άνοιξη σύννεφο ματωμένο;
Ποιός έκλαψε το αύριο;
Ποιος έφυγε απ’ τον κόσμο;
Δίπλα στο χάρο να σταθείς,
μα μην τον ακουμπήσεις
Να σκέφτεσαι τον άλλον.
Στη μοναξιά δεν είσαι μόνος
Οι άνθρωποι σε σκέφτονται,
ο πόνος μας ενώνει.
Μα τι μπορούν να κάνουν όλοι οι άλλοι;
Σαν τους μιλάς αλλάζουνε
κατεύθυνση και βλέμμα.
Η ανάσα μου δε σκούριασε
γυρεύει οξυγόνο.
Γιομίσαμε με φέρετρα
κι αδειανές πλατείες
Αλαφιασμένα βλέμματα,
σε σκοτωμένα χείλη
Ο δρόμος έκλεισε
κι ο κόσμος μας σωπαίνει.
Μες στη σιωπή βιώνουμε
τον πόνο και τη θλίψη
Με ξόρκια και εγωισμούς
δεν άλλαξε ο κόσμος
Άλλαξε με το πάλεμα,
με γνώση και ευθύνη.
Μα τώρα λίγο πριν φύγω
θέλω να στείλω μήνυμα
Μόνος σου να παλεύεις
-να πάρεις την ευθύνη-.
Δε θέλω να με κλάψεις
μήτε να με ακουμπήσεις
Τη λογική που στένεψε
μόνος σου ν’ αποχτήσεις.
Να ξέρεις θα σε σκέφτομαι,
Ποτέ δε θα ‘σαι μόνος.

1 σχόλιο:

  1. Δε φεύγεις
    ΜΗ ΦΟΒΟΥ
    εδώ είναι σιμά
    Εκείνος που στο Σταυρό απάνω ήταν Μόνος
    και Κύριος είναι του Θανάτου της ζωής
    μα ανεξιχνίαστες έχει τις βουλές
    μες το σχολείο των ατάκτων μαθητών
    Μέγας Διδάσκαλος
    ο πόνος.
    Πολλά θα πεις ετούτη η ρύση επιδέχεται...
    Οι αμετανόητοι το δρόμο της κατηφοριάς έχουν τραβήξει
    μα << μαστιγεί >> ο Κύριος ον παραδέχεται.



    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης