η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΑΦΙΞΗ (Δάρας Αλέξης)

Καλώς ήρθες στο φως!
Έκανες μακρύ ταξίδι ως εδώ
μα είναι εδώ που αρχίζει το ταξίδι.
Κυλίστηκες στα υψίπεδα της παιδικής σου ηλικίας.
Συνουσιάστηκες με τα σχήματα και τις μορφές.
Κολύμπησες στις βάθρες των συννέφων.
Μίλησες κι άκουσες, έδειξες κι είδες, πρόσεξες.
Εδώ μπαίνει η τελευταία ψηφίδα
στο τοπίο σου
πρώτο κομμάτι ενός νέου ψηφιδωτού.
Είναι όλα ιστορικά ήδη!
Καλπάζεις πάνω στης ερήμου το κορμί
που απ’ τους μαστούς της βύζαξες
κι έρχεσαι στο χωριό των φίλων.
Καλώς ήρθες!
Είμαι ο εαυτός σου.
Καλώς βρέθηκα!
Στον ίσκιο του δέντρου
πώς ευχαριστιέμαι τον αέρα που ανασαίνω
μέσα στο βυσσινί παλλόμενο ουρανό!
Είμαι ένα μ’ αυτό τον ουρανό της ειρήνης
τον έτοιμο να δεχθεί σμήνη αγγέλων
και ν’ ανθίσει λιγωμένος από ευγνωμοσύνη.
Γύρω πλαγιές, κοίτες, μονοπάτια...
Τι ξεχωρίζει αυτό απ’ το άλλο κι από μένα
σα νιώθω την ομορφιά
που βρίσκεται πίσω τους, την ολόκληρη;
Το φως που ξεπετιέται από παντού
σε πίδακες, το φως που βλέπει
τους ήχους που με ακούν και με οδηγούν.
……………………………………………
Μια θάλασσα βυθίζεται μέσα μου.
Μια θάλασσα επιπλέει στο φως σου.
Θεέ μου...
Πάντοτε έτσι ήταν και δεν το ’βλεπα;

2 σχόλια:

  1. Έκανες μακρύ ταξίδι ως εδώ
    μα είναι εδώ που αρχίζει το ταξίδι.
    Κυλίστηκες στα υψίπεδα της παιδικής σου ηλικίας.
    Συνουσιάστηκες με τα σχήματα και τις μορφές.
    Κολύμπησες στις βάθρες των συννέφων.
    Μίλησες κι άκουσες, έδειξες κι είδες, πρόσεξες.
    Εδώ μπαίνει η τελευταία ψηφίδα
    στο τοπίο σου
    πρώτο κομμάτι ενός νέου ψηφιδωτού.
    Είναι όλα ιστορικά ήδη!
    Καλπάζεις πάνω στης ερήμου το κορμί
    που απ’ τους μαστούς της βύζαξες
    κι έρχεσαι στο χωριό των φίλων.
    Καλώς ήρθες!
    Είμαι ο εαυτός σου.
    Καλώς βρέθηκα!
    Στον ίσκιο του δέντρου
    πώς ευχαριστιέμαι τον αέρα που ανασαίνω
    μέσα στο βυσσινί παλλόμενο ουρανό!
    Είμαι ένα μ’ αυτό τον ουρανό της ειρήνης
    τον έτοιμο να δεχθεί σμήνη αγγέλων
    και ν’ ανθίσει λιγωμένος από ευγνωμοσύνη.
    Γύρω πλαγιές, κοίτες, μονοπάτια...
    Τι ξεχωρίζει αυτό απ’ το άλλο κι από μένα
    σα νιώθω την ομορφιά
    που βρίσκεται πίσω τους, την ολόκληρη;
    Το φως που ξεπετιέται από παντού
    σε πίδακες, το φως που βλέπει
    τους ήχους που με ακούν και με οδηγούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ........................................................
    Μια θάλασσα βυθίζεται μέσα μου.
    Μια θάλασσα επιπλέει στο φως σου.
    Θεέ μου...
    Πάντοτε έτσι ήταν και δεν το ’βλεπα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης