η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΤΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΣΕ ΛΕΝ ΛΕΝΩΡΑ!

        Μ' ένα μουνί στη θέση της καρδιάς πορεύομαι
                                                                        ασταμάτητος στη θέση μου σταυροπόδης
Χαϊδεύω το ξεβρασμένο σίδερο της θάλασσας
Η αλμύρα είναι οι πόνοι απ' τα κρίματα
                             Κρίμα που είμαστε διαφορετικοί
                             Και κρίμα που σε αγαπάω
Στης θάλασσας λοιπόν τα κύματα δακρύζεις τ' ακουμπάω
                             Κρίμα να σε καρφώνουνε στα νερένια σχεδιαγράμματα νυμφουσών
σα πλαίσιο σε κάθε εικονοστάσι
                    μέσα σου να ζουν νεκροί
                                                        διάφοροι
                                                             αγαπημένοι
Κρίμα να 'χεις όνομα ψυχή κατεργασμένη
                                    
Καθαγιάζοντας τα φυσικά φαινόμενα
Οι κάμπιες που 'στειλα σε αυτοκτονία
και τα δεκάδες μυρμήγκια που οδήγησα κι αυτό το καλοκαίρι στον πνιγμό
οι εκατοντάδες που τρόμαξα με το όρμηγμά μου
και οι χιλιάδες που λάθος μου να αγαπάω
                                    σαλπάραμε για ένα ταξίδι με ακαθόριστο τον προσανατολισμό
Κρίμα που χανόμαστε
                                         πριν ακόμα συναντηθούμε
Και κρίμα που 'σαι ελεύθερη
                                     λένε η ώρα
                                        λαιμού
                                           λυρί στεντόρια
                                                    Λενώρα!
Δεξί δάχτυλο στη πληγή πασαλειμένο
                                     λένε η ώρα του αναστεναγμου
είναι η πιο κρυφή η ώρα
Και τα παρακλάδια σου
                                         Μοσάντ, Τζεκιθράν, ο Φουσφορίλος ο γλυκός σατανιστής
Στα νησιά που θα κατακοιμήσουμε τις νύχτες
                                                                          υπνοβατόντας πάνω στις σελίδες
                                                                                    η ελευθερία μας
                                                                                                                                      Γυρίζει
                                                                                                                             Η Γη Γυρίζει
κι ο πλανοδόχος ακαθόριστος κι αυτός να πρασινίζει
                            την καρωτή τη ρίζα του
Το σκοτάδι λατρεύει το χρώμα
                                                        και τα άστρα
                                                        κρατάνε αυτό που παίχτηκε μεταξύ μας
                                                        κάρτα Ταρώ διπλωμένη τετράκυς
                                                        ζαρωμένη γέρικη υποστήριξη
                                                        στο τραπεζάκι
                                                        που χύνουμε τις ρακές μας
                                                                                                         στην Άβυσσο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης