Άτιτλο

Μες τις ραγάδες τ΄ ουρανού

φεγγίζουν κίτρινα χαμόγελα
μύριες χαράδρες δειλινού
Δωρίζουν χρώματα ανώφελα

Δες οι μανάδες του ορφανού
πλέκουνε όνειρα αφόρετα
Πες στις αρμάδες του λυγμού
πως γίναν λάθη ασυγχώρετα

Ψάχνεις το νόημα της ζωής
Κάποιος φιλόσοφος σε δέρνει
Σε απόσταση αναπνοής
Ένα συναίσθημα που γδέρνει

Πλειάδες κόρες συνοδοί
υψώσαν μύθο στο εξάστερο
μα η πικραμένη μας ωδή 
τον έρωτα κατάντησε άπτερο

Έχεις απόθεμα ψυχής
ο φόβος όμως επιστρέφει
Στην πρώτη νότα της αυγής
ο εγωισμός σε καταστρέφει