διέσχιζες ωκεανό θλίψης 
κοιτώντας τα γοητευτικά φώτα ενός λιμανιού
εκεί θέλω να αράξω έλεγες
μα το ταξίδι ήταν μεγάλο
λύγισες, κουράστηκες να κολυμπάς κόντρα στο ρεύμα.


οι πιο μεγάλες αλήθειες είναι οι στιγμές
είναι αυτές που καθίζουν τις φιλοσοφίες κάτω
που αρπάζουν τον χρόνο από τα μαλλιά
παθαίνουν λόξιγκα σε κάθε αμήχανη κουβέντα η πράξη
είναι αυτές που σημαίνουν μια αρχή!
ή ένα τέλος!

Άτιτλο

Μες τις ραγάδες τ΄ ουρανού

φεγγίζουν κίτρινα χαμόγελα
μύριες χαράδρες δειλινού
Δωρίζουν χρώματα ανώφελα

Δες οι μανάδες του ορφανού
πλέκουνε όνειρα αφόρετα
Πες στις αρμάδες του λυγμού
πως γίναν λάθη ασυγχώρετα

Ψάχνεις το νόημα της ζωής
Κάποιος φιλόσοφος σε δέρνει
Σε απόσταση αναπνοής
Ένα συναίσθημα που γδέρνει

Πλειάδες κόρες συνοδοί
υψώσαν μύθο στο εξάστερο
μα η πικραμένη μας ωδή 
τον έρωτα κατάντησε άπτερο

Έχεις απόθεμα ψυχής
ο φόβος όμως επιστρέφει
Στην πρώτη νότα της αυγής
ο εγωισμός σε καταστρέφει

Του Έρωτα

Φουρτούνα η αγάπη σου,

φουρτούνα το κορμί σου,

συγχύστηκα που μ άφησες,

συγχύστηκα μαζί σου.

Χωρίς σεβασμό, αντίληψη και ήθος,

Μπερδεύτηκες μέσα στο πλήθος.

Ωστόσο μαγεύτηκα με το φιλί σου,

Μαύρος κι αν ήσουν η λευκός,

Στην αγκαλιά μου ήσουν μία ατραπός. 

Το φιλί σου φωτιά, το χάδι σου

κεραυνός. Με δρόσισε η βροχή,

ανεμοστρόβιλος εσύ. Λαχτάρησα το τέλος,

την σιωπή. Την περήφανη αναμονή.

Χάθηκες και σε μίσησα,

Ήλθες και σ’ έδιωξα. Αλλοπρόσαλλε εραστή,

Με κούρασε η υπομονή.

Με έπνιξε η ματαιοδοξία.

Ξεκουράσου μακριά μου,

για ν’ αφεθώ στον κυρίαρχο ύπνο.