η ποίηση στην εποχή της

η ποίηση στην εποχή της

ΑΠΛΟΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Τελευταία έχω ενδυθεί τον ρόλο του παρατηρητή.
Παρατηρώ αχόρταγα τις ανθρώπινες μορφές,
στις τράπεζες, τα σούπερ μάρκετ, τα μέσα μεταφοράς.
Να, τώρα κοιτάζω αυτές τις νεαρές τσιγγάνες 
που μπήκαν στο λεωφορείο μιλώντας ζωηρά, φωνάζοντας έντονα,
χειρονομώντας αναιδώς.
Βλέπω και κείνη την αυστηρή κυρία με τον κότσο που στέκεται παγωμένη
σε πρόωρη ακαμψία, κουνώντας ίσα-ίσα το κεφάλι της
με μια έκφραση οστεοπορωτικής, δήθεν αστικής αξιοπρέπειας.
Δεν της αρέσουν οι εντάσεις.
Η αυτού ταπεινότης αναζητούσε ανέκαθεν τον αποδιοπομπαίο τράγο.
Πως αλλιώς θα παρηγορήσει τον εαυτό της για την διαρκή καβάλα των ανώτερων κλιμακίων;
Δε γνωρίζω πια τί εκφυλίζει περισσότερο τα χιλιάδες άψυχα ζόμπι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. 
Η πατρίς, η θρησκεία ή η οικογένεια.
Σίγουρα ο γιος της θα αναζητά αυτή τη στιγμή τη δόση του,
σε κάποιο παρκάκι στην Ομόνοια, 
σκέφτομαι και αφαιρούμαι ξάφνου από το τοπίο
καθώς διασχίζω τον δρόμο πλαγίως
και μια τεράστια νταλίκα κινδυνεύει να με πατήσει.
"Τι συμβαίνει κοπέλα μου"; ρωτάει έξαλλος ο οδηγός. "Δεν μπορείς να περπατήσεις ευθεία;"
"Ευθεία;" τον ρωτώ κοιτάζοντάς τον με απορία.
"Προσπάθησα κάποια φορά, ατο μακρινό παρελθόν, αλλά ήταν ήδη κλειστός ο δρόμος."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

ekpoiisi@yahoo.gr

ποίηση στην εποχή της εκποίησης

ποίηση στην εποχή της εκποίησης